قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «مَا مِنْ عَبْدٍ یدْخُلُ الجَنَّةَ إِلَّا وَ یجْلِسُ عِنْدَ رَأْسِهِ وَ عِنْدَ رِجْلَیهِ ثِنْتَانِ مِنَ الحُورِ العِینِ تُغَنِّیانِهِ بِأَحْسَنِ صَوْتٍ سَمِعَهُ الإِنْسُ وَ الجِنُّ وَ لَیسَ بِمِزْمَارِ الشَّیطَانِ وَ لَکنْ بِتَمْجِیدِ اللهِ وَ تَقْدِیسِهِ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «هیچ بنده‌ای [مؤمن] نیست که وارد بهشت شود مگر این که در طرف سر و پاهایش دو حور العین [می‌نشیند و برایش] به بهترین صدایی که انس و جن شنیده‌اند، [موسیقی می‌نوازند و] آواز می‌خوانند و [این ساز و آواز، همچون موسیقی و آواز دنیوی از] ساز شیطان نیست بلکه [همه‌اش حق است و] تمجید و تقدیس خدای متعال می‌باشد».
[مجمع البیان، طبرسی، جلد 8، صفحه‌ی 467؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 196؛ المعجم الکبیر، جلد 8، صفحه‌ی 95؛ مسند الشامیین، جلد 2، صفحه‌ی 423؛ تاریخ دمشق، ابن عساکر، جلد 16، صفحه‌ی 295؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 488]