قَالَ أَبِی الدَّرْدَاءِ: کانَ رَسُولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) یذَکرُ النَّاسَ فَذَکرَ الجَنَّةَ وَ مَا فِیهَا مِنَ الأَزْوَاجِ وَ النَّعِیمِ وَ فِی القَوْمِ أَعْرَابِی فَجَثَا لِرُکبَتَیهِ وَ قَالَ: یا رَسُولَ اللهِ هَلْ فِی الجَنَّةِ مِنْ سَمَاعٍ؟ قَالَ: «نَعَمْ یا أَعْرَابِی إِنَّ فِی الجَنَّةِ لَنَهَراً حَافَتَاهُ أَبْکارٌ مِنْ کلِّ بَیضَاءَ یتَغَنَّینَ بِأَصْوَاتٍ لَمْ تَسْمَعِ الخَلَائِقُ بِمِثْلِهَا قَطُّ فَذَلِک أَفْضَلُ نَعِیمِ الجَنَّةِ»
راوی می‌گوید: روزی رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): برای مردم از بهشت و همسران و نعمت‌های آن سخن می‌گفتند. مرد بادیه نشینی که در میان جمعیت نشسته بود، بر زانوهای خود بلند شد و گفت: ای رسول خدا آیا در بهشت [نعمت] شنیدنی هم هست؟
حضرت فرمودند: آری ای اعرابی، در بهشت، جویباری است که بر کناره‌هایش دوشیزگانی سفید[رو و سفیدجامه هستند] که با آوازی که آفریدگان هرگز مانند آن را نشنیده‌اند، آواز می‌خوانند. آن [آوازها] با فضیلت‌ترین نعمت‌های بهشت است.
[بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 196]