قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «الجَنَّةُ مِائَةُ دَرَجَةٍ مَا بَینَ کلِّ دَرَجَةٍ مِنْهَا کمَا بَینَ السَّمَاءِ وَ الأَرْضِ وَ الفِرْدَوْسُ أَعْلَاهَا سُمُوّاً وَ أَوْسَطُهَا مَحَلَّةً وَ مِنْهَا یتَفَجَّرُ أَنْهَارُ الجَنَّةِ» فَقَامَ إِلَیهِ رَجُلٌ فَقَالَ: یا رَسُولَ اللهِ إِنِّی رَجُلٌ حُبِّبَ إِلَی الصَّوْتُ فَهَلْ لِی فِی الجَنَّةِ صَوْتٌ حَسَنٌ؟ فَقَالَ: «إِی وَ الَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ إِنَّ اللهَ تَعَالَی یُوحِی إِلَی شَجَرَةٍ فِی الجَنَّةِ أَنْ أَسْمِعِی عِبَادِی الَّذِینَ اشْتَغَلُوا بِعِبَادَتِی وَ ذِکرِی عَنْ عَزْفِ البَرَابِطِ وَ المَزَامِیرِ فَتَرْفَعُ صَوْتاً لَمْ یَسْمَعِ الخَلَائِقُ بِمِثْلِهِ قَطُّ مِنْ تَسْبِیحِ الرَّبِّ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): [در حال سخنرانی برای مسلمانان] فرمودند: «در بهشت صد درجه وجود دارد که بین هر درجه [تا درجه‌ی دیگر] ماننـد [فاصله‌ی] بین آسمان و زمین است. فردوس، بالاترین جایگاه و مرکزی‌ترین محل [بهشت] است و جویبارهای بهشتی از آن[جا] سرچشمه می‌گیرند.
مردی [از میان جمعیت] برخاست و عرض کرد: ای رسول خدا من مردی هستم که صدا [و آواز نیکو] را دوست دارم. آیا برای من در بهشت [امکان شنیدن و لذت بردن از] آواز نیکو هست؟
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: آری، قسم به کسی که جانم در دست [قدرت واراده‌ی] اوست. خدای تعالی فرمان می‌دهد به درختی در بهشت که به بندگانم، که اشتغال به عبادت و یاد من آن‌‌ها را از سرگرم شدن به [صدای] بربط‌ها و نی‌ها [و سایر آلات موسیقی] بازداشته، [آواز موسیقی الهی و آواز قدسی را] بشنوان.
[آن درخت در پی اجرای این فرمان الهی] صدایی [به موسیقی و آواز] بلند می‌کند که آفریدگان هرگز مانند آن را نشنیده‌اند؛ [محتوای این آوازهای بهشتی] از [جنس] تسبیح پروردگار [است]».
[مجمع البیان، جلد 8، صفحه‌ی 467؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 196؛ دُرّ المنثور، سیوطی، جلد 6، صفحه‌ی 487؛ تفسیر ثعلبی، جلد 7، صفحه‌ی 296؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 489]