قَالَ الصادقُ (علیه‌السلام): «إِنَّ اللهَ خَلَقَ جَنَّةً لَمْ یرَهَا عَینٌ وَ لَمْ یطَّلِعْ عَلَیهَا مَخْلُوقٌ یفْتَحُهَا الرَّبُّ تَبَارَک وَ تَعَالَی کلَّ صَبَاحٍ فَیقُولُ: ازْدَادِی طِیباً ازْدَادِی رِیحاً فَتَقُولُ: قَدْ أَفْلَحَ المُؤْمِنُونَ وَ هُوَ قَوْلُ اللهِ تَعَالَی: «فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِی لَـهُم مِنْ قُرَّةِ أَعْینٍ جَزاءً بِما کانُوا یعْمَلُون»
امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «خدای متعال بهشتی آفریده که هیچ چشمی آن را ندیده و هیچ آفریده‌ای بر [چگونگی] آن اطلاع نیافته است. پروردگار تبارک و تعالی هر صبح آن را می‌گشاید و می‌فرماید: «بوی خوشت افزون باد». [و آن بهشت] می‌گوید: به راستی که ایمان آورندگان رستگار شدند. و [این، معنی] آن سخن خدای بلندمرتبه است که: «هیچ کس نمیداند چه چیز از آنچه روشنیبخش دیدگان است به [پاداش] آنچه انجام میدادند برای آنان پنهان شده است».
[زهد، حسین بن سعید، صفحه‌ی 102؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 199]