قَالَ أَمِیرُ المؤمنین (علیه‌السلام): «مَا خَیرٌ بِخَیرٍ بَعْدَهُ النَّارُ وَ لَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الجَنَّةُ وَ کلُّ نَعِیمٍ دُونَ الجَنَّةِ مَحْقُورٌ وَ کلُّ بَلَاءٍ دُونَ النَّارِ عَافِیةٌ»
«آنچه [از لذت‌های دنیا که] عاقبتش آتش [سوزان جهنم] است، خیری در آن نیست و آنچه [مشکلات و تلخی‌های دنیا که] عاقبتش بهشت است، شرّی در آن نیست. هر نعمتی، کمتر از بهشت، کوچک و پست، و هر بلا و گرفتاری‌ای کمتر از آتش، [در حقیقت،] عافیت است»
[کافی، محدث کلینی، جلد 8، صفحه‌ی 22؛ من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق، جلد 4، صفحه‌ی 392؛ امالی، شیخ صدوق، صفحه‌ی 320؛ توحید، شیخ صدوق، صفحه‌ی 72؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، جلد 19، صفحه‌ی 335؛ تنبیه الخواطر، ورام بن ابی‌فراس، جلد 2، صفحه‌ی 39؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 199]