قَالَ عَلِی بن الحسین (علیه‌السلام) «اللهمَّ إِنَّک خَلَقْتَ جَنَّةً لِمَنْ أَطَاعَک وَ أَعْدَدْتَ فِیهَا مِنَ النَّعِیمِ المُقِیمِ مَا لَا یخْطُرُ عَلَی القُلُوبِ وَ وَصَفْتَهَا بِأَحْسَنِ الصِّفَةِ فِی کتَابِک وَ شَوَّقْتَ إِلَیهَا عِبَادَک وَ أَمَرْتَ بِالمُسَابَقَةِ إِلَیهَا وَ أَخْبَرْتَ عَنْ سُکانِهَا وَ مَا فِیهَا مِنْ حُورٍ عَینٍ کأَنَّهُنَّ بَیضٌ مَکنُونٌ وَ وِلْدَانٌ کاللُّؤْلُؤِ المَنْثُورِ وَ فَاکهَةٍ وَ نَخْلٍ وَ رُمَّانٍ وَ جَنَّاتٍ مِنْ أَعْنَابٍ وَ أَنْهَارٍ مِنْ طَیبِ الشَّرَابِ وَ سُنْدُسٍ وَ إِسْتَبْرَقٍ وَ سَلْسَبِیلٍ وَ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ وَ أَسْوِرَةٍ مِنْ فِضَّةٍ وَ شَرَابٍ طَهُورٍ وَ مُلْک کبِیرٍ وَ قُلْتَ مِنْ بَعْدِ ذَلِک تَبَارَکتَ وَ تَعَالَیتَ: «فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِی لَـهُم مِنْ قُرَّةِ أَعْینٍ جَزاءً بِما کانُوا یعْمَلُون»
امام سجاد (علیه‌السلام) [در مقام دعا] می‌فرمایند: «بار خدایا، تو برای کسی که فرمانت بَرَد، بهشتی آفریدی و در آن، چنان نعمت‌های ماندگاری فراهم آوردی که هیچ کس تصورش را هم نمی‌کند، و آن بهشت را در کتاب [مقدسـ]ت به نیکوترین شکل، وصف نمودی و بندگانت را به آن، تشویق کردی و آنان را به پیشی گرفتن به سوی آن فرمان دادی و از ساکنان آن و آنچه در آن بهشت است، خبر دادی؛ از: سیه چشمانی که [از سیمین‌بَری] چونان تخم شتر مرغ، [زیر پَر] پنهانند و پسرکانی که گویی مرواریدهای پراکنده‌اند و میوه‌ها و خرمابُنان و انار و باغ‌های انگور و جویبارانی از نوشیدنی پاک و جامه‌های ابریشمی و دیبای ستبر، و [چشمه‌ی] سلسبیل و باده‌ی نابِ سر به مُهر و دستبندهای سیمین و شراب پاک و سلطنتی بزرگ و در پی این همه ـ ای بلند مرتبه‌ی والا ـ فرمودی: «هیچ کس نمی‌داند چه مایه‌های شادمانی، به پاداش آنچه انجام می‌دادند، برای آنان پنهان شده است».
[بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 91، صفحه‌ی 135]