عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (علیه‌السلام) عَنْ أَبِیهِ (علیه‌السلام) أَنَّ رَجُلًا سَأَلَ عَلِی بْنَ أَبِی طَالِبٍ (علیه‌السلام) عَنْ قِیامِ اللَّیلِ بِالقِرَاءَةِ فَقَالَ لَهُ: «… قَالَ اللهُ تَبَارَک وَ تَعَالَی لِمَلَائِکتِهِ: یا مَلَائِکتِی انْظُرُوا إِلَی عَبْدِی أَحْیا لَیلَةً ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِی أَسْکنُوهُ الفِرْدَوْسَ وَ لَهُ فِیهَا مِائَةُ ألفِ مَدِینَةٍ فِی کلِّ مَدِینَةٍ جَمِیعُ مَا تَشْتَهِی الأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الأَعْینُ وَ لَمْ یخْطُرْ عَلَی بَالٍ سِوَی مَا أَعْدَدْتُ لَهُ مِنَ الکرَامَةِ وَ المَزِیدِ وَ القُرْبَةِ»
امام صادق (علیه‌السلام) از قول پدر بزرگوارشان امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: مردی از امام علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) از [ثواب] شب زنده داری با تلاوت قرآن پرسید. حضرت [بعد از ذکر مطالب مفصل] فرمودند: خداوند بزرگ و والا به فرشتگان می‌فرماید: «ای فرشتگان من، ببینید که بنده‌ام یک شب را برای جلب خشنودی من به بیداری و عبادت گذرانده است. او را در فردوس، اسکان دهید. در آن جا برای او صد هزار شهر است که در هر شهری آنچه دل‌ها هوس می‌کنند و چشم‌ها از آن لذت می‌برند و بر هیچ ذهنی خطور نکرده است، وجود دارد و اینها غیر از کرامت و افزونی و مقام قُربی است که برایش آماده ساخته‌ام.
[من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، جلد 1، صفحه‌ی 475؛ امالی، شیخ صدوق، صفحه‌ی 292؛ جامع الأخبار، شعیری، صفحه‌ی 74؛ ثواب الأعمال، شیخ صدوق، صفحه‌ی 43؛ وسائل الشیعه، محدث عاملی، جلد 6، صفحه‌ی 139؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 186]