قال علی (علیه‌السلام): «مَا ضَرَّ إِخْوَانَنَا الَّذِینَ سُفِکتْ دِمَاؤُهُمْ وَ هُمْ بِصِفِّینَ أَلَّا یکونُوا الیوْمَ أَحْیاءً یسِیغُونَ الغصص وَ یشْرَبُونَ الرَّنْقَ قَدْ وَ اللهِ لَقُوا اللهَ فَوَفَّاهُمْ أُجُورَهُمْ وَ أَحَلَّهُمْ دَارَ الأَمْنِ بَعْدَ خَوْفِهِم»
حضرت علی (علیه‌السلام) فرمودند: «برادران ما را که خون‌هایشان در [جنگِ] صفین ریخته شد چه گزند که امروز زنده نباشند که غصه بخورند و آب‌های تیره بنوشند؟! به خدا سوگند که آنان، به دیدار خدا شتافتند و خداوند، مزدشان را کامل عطایشان فرمود. آنان را که [در این دنیا] بیم داشتند، در سرای امنیت جای داد [و دیگر هیچ چیزی نخواهد توانست امنیت و آرامش آن‌‌ها را بر هم زند]».
[نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی 182؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 31، صفحه‌ی 127]