قال علی (علیه‌السلام): «وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِلَی الجَنَّةِ زُمَراً» قَدْ أَمِنُوا العَذَابَ وَ انْقَطَعَ العِتَابُ وَ زُحْزِحُوا عَنِ النَّارِ وَ اطْمَأَنَّتْ بِهِمُ الدَّارُ وَ رَضُوا المَثْوَی وَ القَرَار»
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «کسانی که [از پروردگار خود] پروا کردند، گروه گروه به سوی بهشت برده می‌شوند» در حالی که از کیفر در امانند و سرزنش نمی‌شوند و از آتش [سوزان جهنم] دور داشته می‌شوند و در سرا[ی جاویدان و پر ناز و نعمت بهشت] آرام می‌گیرند و از جایگاه و آرامگاه [همیشگی خود] خشنودند».
[نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی 190؛ عیون الحکم و المواعظ، لیثی، صفحه‌ی 507؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 7، صفحه‌ی 207]