قال علی (علیه‌السلام) لاحنف بن قیس: «لَعَلَّک یا أَحْنَفُ شَغَلَک نَظَرُک فِی وَجْهِ وَاحِدَةٍ تُبْدِی الأَسْقَامَ بِغَاضِرَةِ وَجْهِهَا وَ دَارٍ قَدِ اشْتَغَلْتَ بِنَفسٍ رَوأتِها [بِنَقْشِ رَوَاقِهَا] وَ سُتُورٍ قَدْ عَلَّقْتَهَا وَ الرِّیحُ وَ الآجَامُ مُوَکلَةٌ بِثَمَرِهَا وَ لَیسَتْ دَارُک هَذِهِ دَارَ البَقَاءِ فَأَحْمَتْک الدَّارُ الَّتِی خَلَقَهَا اللهُ سُبْحَانَهُ مِنْ لُؤْلُؤَةٍ بَیضَاءَ فَشَقَّقَ فِیهَا أَنْهَارَهَا وَ غَرَسَ فِیهَا أَشْجَارَهَا وَ ظَلَّلَ عَلَیهَا بِالنَّضْجِ مِنْ أَثْمَارِهَا وَ کبَسَهَا بِالعَوَابِقِ مِنْ حُورِهَا ثُمَّ أَسْکنَهَا أَوْلِیاءَهُ وَ أَهْلَ طَاعَتِهِ فَلَوْ رَأَیتَهُمْ یا أَحْنَفُ وَ قَدْ قَدِمُوا عَلَی زِیادَاتِ رَبِّهِمْ سُبْحَانَهُ فَإِذَا ضَرَبَتْ جَنَائِبُهُمْ صَوَّتَتْ رَوَاحِلُهُمْ بِأَصْوَاتٍ لَمْ یسْمَعِ السَّامِعُونَ بِأَحْسَنَ مِنْهَا وَ أَظَلَّتْهُمْ غَمَامَةٌ فَأَمْطَرَتْ عَلَیهِمُ المِسْک وَ الرَّادِنَ وَ صَهَلَتْ خُیولُهَا بَینَ أَغْرَاسِ تِلْک الجِنَانِ وَ تَخَلَّلَتْ بِهِمْ نُوقُهُمْ بَینَ کثَبِ الزَّعْفَرَانِ وَ یتَّطِئُ مِنْ تَحْتِ أَقْدَامِهِمُ اللُّؤْلُؤُ وَ المَرْجَانُ وَ اسْتَقْبَلَتْهُمْ قَهَارِمَتُهَا بِمَنَابِرِ الرَّیحَانِ وَ تَفَاجَتْ لَـهُم رِیحٌ مِنْ قِبَلِ العَرْشِ فَنَثَرَتْ عَلَیهِمُ الیاسَمِینَ وَ الأُقْحُوَانَ وَ ذَهَبُوا إِلَی بَابِهَا فَیفْتَحُ لَـهُم البَابَ رِضْوَانُ ثُمَّ سَجَدُوا للهِ فِی فِنَاءِ الجِنَانِ فَقَالَ لَـهُم الجَبَّارُ ارْفَعُوا رُءُوسَکمْ فَإِنِّی قَدْ رَفَعْتُ عَنْکمْ مَئُونَةَ العِبَادَةِ وَ أَسْکنْتُکمْ جَنَّةَ الرِّضْوَان»
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به احنف بن قیس فرمودند: «ای احنف شاید نظر تو در ظاهر این باشد که دنیا را پر از نعمت و خوشی مشاهده میکنی ولی [آگاه باش که] در باطن، همهاش بیماری میباشد.
دنیا خانهای است پر از نقش و نگار و رواقی است پر از زرق و برق که پردهها بر آن افکندهاند و بادها و گرمی‌ها، میوههای آن را رسانیده است، ولی این خانه با همه‌ی اینها جای همیشگی نیست ولی همین دنیا تو را از خانه‌ی آخرت باز داشته است.
خانه‌ی آخرت که از لؤلؤ سفید ساخته شده و نهرها در آن جاری گردیده و درختها در آن کاشته شده و میوههای آن رسیده، و حوریان در آنجا مهیا گشته است، و خداوند، دوستان و مطیعان خود را در آن جای داده است.
ای احنف اگر آن‌‌ها را مشاهده کنی هنگامی که بر پیشگاه خداوند حاضر میگردند، چگونه بر مرکبهایی سوار میشوند که کسی مانند آن‌‌ها را ندیده است، صداهایی از آن مرکب‌ها شنیده میشود که کسی مانند آن صداها را نشنیده است.
ابرهایی بر آن‌‌ها سایه میافکنند و بارانهایی از مشک و زعفران بر آن‌‌ها ریزش میکنند و فریاد و شیهه‌ی اسب‌های آن‌‌ها در میان کشتزارهای بهشت بلند میباشد، شترهای آن‌‌ها از میان تپـههایی از زعفـران عبور میکنند، و قدم‌های آن‌‌ها در میان لؤلؤ و مرجان جای دارند.
کارگزاران از آن‌‌ها استقبال میکنند و دستههایی از گل برای آن‌‌ها میآورند و بادی از طرف عرش وزیدن میگیرد و بوهای یاسمیـن بر آن‌‌ها نثار می‌کند، آن‌‌ها به طرف بهشت میروند و رضوان [که خزانه‌دار بهشت است،] درِ بهشت را برای آن‌‌ها باز می‌کند، و آن‌‌ها در آنجا خداوند را سجده میکنند. در این هنگام خداوند متعال به آن‌‌ها خطاب می‌کند: سرهای خود را بلند کنید که من سختی‌های عبادت را از شما برداشتم و شما را در بهشت رضوان جای دادم»
[صفات الشیعه، ابن بابویه، صفحه‌ی 39؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 65، صفحه‌ی 172]