قال النَّبِی (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فِی قَوْلِ اللهِ تَبَارَک وَ تَعَالَی: «طُوبی لَـهُم وَ حُسْنُ مَآبٍ» : «یعْنِی وَ حُسْنُ مَرْجِعٍ فَأَمَّا طُوبَی فَإِنَّهَا شَجَرَةٌ فِی الجَنَّةِ سَاقُهَا فِی دَارِ مُحَمَّدٍ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) وَ لَوْ أَنَّ طَائِراً طَارَ مِنْ سَاقِهَا لَمْ یبْلُغْ فَرْعَهَا حَتَّی یقْتُلَهُ الهَرَمُ عَلَی کلِّ وَرَقَةٍ مِنْهَا مَلَک یذْکرُ اللهَ وَ لَیسَ فِی الجَنَّةِ دَارٌ إِلَّا وَ فِیهِ غُصْنٌ مِنْ أَغْصَانِهَا وَ إِنَّ أَغْصَانَهَا لَتُرَی مِنْ وَرَاءِ سُورِ الجَنَّةِ یحْمِلُ لَـهُم مَا یشَاءُونَ مِنْ حُلِیهَا وَ حُلَلِهَا وَ ثِمَارِهَا لَا یؤْخَذُ مِنْهَا شَیءٌ إِلَّا أَعَادَهُ اللهُ کمَا کانَ».
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): درباره‌ی این سخن خدای متعال «خوشا به حالشان، و خوش سرانجامى دارند» فرمودند: [حسن مآب] یعنی بازگشتگاه نیکو و اما [معنی] طوبی، آن درختی است در بهشت که ساقش در خانه‌ی [حضرت] محمد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) قرار دارد و اگر پرنده‌ای از ساقش برپرد، به شاخه‌اش نمی‌رسد مگر آنکه از شدت پیری و سالخوردگی می‌میرد. بر هر برگی از آن، فرشته‌ای [نشسته که] خدا را ذکر می‌گوید. هیچ خانه‌ای در بهشت نیست مگر اینکه شاخه‌ای از شاخه‌های آن [درخت طوبی] در آن [خانه] است و شاخه‌هایش از پشت دیوار بهشت دیده می‌شود. هر چه [بهشتیان] بخواهند از زیورآلات و لباس‌ها و میوه‌ها را برایشان می‌آورد. هیچ چیزی از آن گرفته نمی‌شود مگر آن که خدا آن را به جایش بر می‌گرداند، همانطور که بوده است».
[اختصاص، شیخ مفید، صفحه‌ی 358؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 219]