قَالَ الباقر (علیه‌السلام): «إِنَّ أَهْلَ الجَنَّةِ جُرْدٌ مُرْدٌ مُکحَّلِینَ مُکلَّلِینَ مُطَوَّقِینَ مُسَوَّرِینَ مُخَتَّمِینَ نَاعِمِینَ مَحْبُورِینَ مُکرَّمِینَ یعْطَی أَحَدُهُمْ قُوَّةَ مِائَةِ رَجُلٍ فِی الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ وَ الشَّهْوَةِ وَ الجِمَاعِ قُوَّةُ غِذَائِهِ قُوَّةُ مِائَةِ رَجُلٍ فِی الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ وَ یجِدُ لَذَّةَ غَدَائِهِ مِقْدَارَ أَرْبَعِینَ سَنَةً وَ لَذَّةَ عَشَائِهِ مِقْدَارَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَدْ البَسَ اللهُ وُجُوهَهُمُ النُّورَ وَ أَجْسَادَهُمُ الحَرِیرَ بِیضُ الالوَانِ صُفْرُ الحُلِی خُضْرُ الثِّیابِ»
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «اهل بهشت، بدن‌ها و صورت‌هایی بدون مو [و ریش و سبیل] دارند، چشمانی سرمه کشیده [دارند]، تاج بر سر [می‌نهند]، طوق بر گردن [می‌آویزند]، دستبند بر دست [می‌بندند]، و انگشتری در انگشتان خویش دارند. راحتند، شادند، گرامی‌اند. به هر کدام [از بهشتیان،] توانایی صد مرد در خوردن و آشامیدن و شهوت و نزدیکی داده می‌شود. قوت [و انرژی] غذایش [به اندازه‌ی] بهره‌ی صد مرد از غذا و نوشیدنی است. لذت [آنچه در] صبح [خورده و آشامیده] را چهل سال [در خود] می‌یابد و لذت [آنچه در] شام [خورده و آشامیده] را [نیز] چهل سال می‌یابد. خدای [متعال] صورت‌هایشان را با نور و بدن‌هایشان را با حریر پوشانده است. رنگ [بدنشان] سفید و [رنگ] زیورآلاتشان زرد و [رنگ] لباسشان سبز [است]».
[اختصاص، شیخ مفید، صفحه‌ی 358؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 220]