عَنِ الحَلَبِی قَالَ سَالتُ أَبَا عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ «فِیهِنَّ خَیراتٌ حِسانٌ» قَالَ: «هُنَّ صَوَالِحُ المُؤْمِنَاتِ العَارِفَاتِ» قَالَ قُلْتُ: «حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِی الخِیامِ» قَالَ: «الحُورُ هُنَّ البِیضُ المَضْمُومَاتُ المُخَدَّرَاتُ فِی خِیامِ الدُّرِّ وَ الیاقُوتِ وَ المَرْجَانِ لِکُلِّ خَیمَةٍ أَرْبَعَةُ أَبْوَابٍ عَلَی کُلِّ بَابٍ سَبْعُونَ کاعِباً حُجَّاباً لَـهُنَّ وَ یأْتِیهِنَّ فِی کُلِّ یوْمٍ کرَامَةٌ مِنَ اللهِ عَزَّ ذِکرُهُ لِیبَشِّرَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِنَّ المُؤْمِنِینَ».
راوی می‌گوید از امام صادق (علیه‌السلام) درباره‌ی این سخن خدای عز و جل «در آنجا [یعنی بهشت، همسرانی] نکوخوی نکورویند» پرسیدم؛ فرمودند: «آنان صالح و مؤمن و خداشناس هستند»
گفتم: [پس معنی این سخن خدای تعالی:] «سیاه چشمانی پرده نشین در سراپرده‌ها» [چیست؟]
فرمودند: «سیه چشمان، دخترکانِ سیمین‌برِ جمع شده و نگهداری شده در سراپرده‌هایی از دُرّ و یاقوت و مرجانند. هر سراپرده‌ای چهار در دارد، و بر هر دری هفتاد دخترک نورسیده‌ی نارپستان، دربانی آنان می‌کنند و در هر روز، کرامتی از جانب خدای عز و جل نزدشان می‌آید تا خداوند با آنان به مؤمنان، مژده دهد».
[کافی، محدث کلینی، جلد 8، صفحه‌ی 156؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 161]