قَالَ الباقر (علیه‌السلام): «إِنَّ أَهْلَ الجَنَّةِ یحْیوْنَ فَلَا یمُوتُونَ أَبَداً، وَ یسْتَیقِظُونَ فَلَا ینَامُونَ أَبَداً، وَ یسْتَغْنُونَ فَلَا یفْتَقِرُونَ أَبَداً، وَ یفْرَحُونَ فَلَا یحْزَنُونَ أَبَداً، وَ یضْحَکونَ فَلَا یبْکونَ أَبَداً، وَ یکرَمُونَ فَلَا یهَانُونَ أَبَداً، وَ یفْکهُونَ وَ لَا یقْطِبُونَ أَبَداً، وَ یحْبَرُونَ وَ یسُرُّونَ أَبَداً، وَ یأْکلُونَ فَلَا یجُوعُونَ أَبَداً، وَ یرْوَوْنَ فَلَا یظْمَئُونَ أَبَداً، وَ یکسَوْنَ فَلَا یعْرَوْنَ أَبَداً، وَ یرْکبُونَ وَ یتَزَاوَرُونَ أَبَداً، وَ یسَلِّمُ عَلَیهِمُ الوِلْدَانُ المُخَلَّدُونَ أَبَداً، بِأَیدِیهِمْ أَبَارِیقُ الفِضَّةِ وَ آنِیةُ الذَّهَبِ أَبَداً، مُتَّکئِینَ عَلی سُرُرٍ أَبَداً، عَلَی الأَرائِک ینْظُرُونَ أَبَداً، یأْتِیهِمُ التَّحِیةُ وَ التَّسْلِیمُ مِنَ اللهِ أَبَداً، نَسْأَلُ اللهَ الجَنَّةَ بِرَحْمَتِهِ إِنَّهُ عَلی کُلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ»
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «اهل بهشت، همیشه زنده‌اند و هرگز نمی‌میرند. همیشه بیدارند و هرگز نمی‌خوابند. همیشه ثروتمندند و هرگز فقیـر و نادار نمی‌شوند. همیشه شادند و هرگز غمگین نمی‌شوند. همیشه خندان‌اند و هرگز گریه نمی‌کنند. همیشه ارجمندند و هرگز اهانت نمی‌بینند. همیشه گشاده‌رویند و هرگز اخم نمی‌کنند. همیشه خوشحال و مسرورند [و هرگز دلتنگ و افسرده نمی‌شوند]. می‌خورند و هرگز گـرسنه نمی‌شوند. می‌نوشند و هرگـز تشنه نمی‌شوند. همیشه جامه بر تن دارند و هرگز برهنه نمی‌مانند. همیشه سوار [مرکب‌های عالی] می‌شوند و به دیدار هم می‌روند. همیشه پسرانی جاودانه ـ که در دستشان همیشه کوزه‌هایی از نقره و ظرف‌هایی از طلاست ـ بر ایشان درود می‌فرستند. همیشه بر تخت‌ها نشسته و بر پشتی‌ها تکیه زده‌اند و به یکدیگر می‌نگرند. همیشه از جانب خداوند، بر ایشان درود و سلام فرستاده می‌شود. از خداوند، بهشت را در خواست می‌کنیم، به حق رحمتش که او بر هر چیزی تواناست»
[اختصاص، شیخ مفید، صفحه‌ی 358؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 220]