قَالَ أَمِیرُ المؤمنین (علیه‌السلام) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی «طُوبی لَـهُم وَ حُسْنُ مَآبٍ»: «هِی شَجَرَةٌ غَرَسَهَا اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِیدِهِ وَ نَفَخَ فِیهَا مِنْ رُوحِهِ وَ إِنَّ أَغْصَانَهَا لَتُرَی مِنْ وَرَاءِ سُورِ الجَنَّةِ تَنْبُتُ بِالحُلِی وَ الحُلَلِ وَ الثِّمَارِ مُتَدَلِّیةً عَلَی أَفْوَاهِهِم»
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در تفسیر این آیه‌ی شریفه که می‌فرماید: «طوبا و سرانجام نیک برای آنان است» فرمودند: «[طوبا] درختی است که خداوند عز و جل آن را [با دست قدرت خود] کاشته و از جان خود در آن دمیده است و شاخه‌هایش از پشت دیوار بهشت، دیده می‌شوند و زیور و حُلّه به بار می‌نشاند که در برابر دهان آن[بهشتیـ]ـان آویزان است [یعنی بدون رنج کاشت و داشت و برداشت، برایشان فراهم است]».
[توحید، شیخ صدوق، صفحه‌ی 237؛ معانی الاخبار، شیخ صدوق، صفحه‌ی 46؛ خصال، شیخ صدوق، جلد 332؛ عمده، ابن بطریق، صفحه‌ی 350؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 178؛ تفسیر طبری، جلد 8، صفحه‌ی 149؛ تفسیر قرطبی، جلد 9، صفحه‌ی 317؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 457]