مِنْ وَصِیةِ رَسُولِ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) لِأَبِی ذَرٍّ الغِفَارِی: «یا أَبَا ذَرٍّ لَوْ أَنَّ امْرَأَةً مِنْ نِسَاءِ أَهْلِ الجَنَّةِ اطَّلَعَتْ مِنْ سَمَاءِ الدُّنْیا فِی لَیلَةٍ ظَلْمَاءَ لَأَضَاءَتْ لَهَا الأَرْضُ أَفْضَلَ مِمَّا یضِیئُهَا القَمَرُ لَیلَةَ البَدْرِ وَ لَوَجَدَ رِیحَ نَشْرِهَا جَمِیعُ أَهْلِ الأَرْضِ وَ لَوْ أَنَّ ثَوْباً مِنْ ثِیابِ أَهْلِ الجَنَّةِ نُشِرَ الیوْمَ فِی الدُّنْیا لَصَعِقَ مَنْ ینْظُرُ إِلَیهِ وَ مَا حَمَلَتْهُ أَبْصَارُهُم»
در یکی از فرازهای وصیت رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): به جناب ابوذر غفاری آمده است: «ای ابوذر، اگر زنی از زنان بهشتی در شب تاریک در آسمان دنیا طلوع کند، زمین را روشن می‌سازد بیشتر از آن مقدار که ماه شب چهارده، روشن می‌سازد و بوی [دلفریب] او را همه‌ی ساکنان زمین احساس می‌کنند و اگر جامه‌ای از جامه‌های بهشتیان در دنیا باز شود، کسانی که آن را ببیننـد، از هوش می‌رونـد و چشمانشـان، دیـدن آن را تحمّـل نمـی‌کند».
[امالی، شیخ طوسی، صفحه‌ی 533؛ مکارم الاخلاق، طبرسی، جلد 2، صفحه‌ی 371؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 74، صفحه‌ی 84]