سُئِلَ النَّبِی (صلّی الله علیه و آله و سلّم) مَا بِنَاؤُهَا؟ قَالَ: «لَبِنَةٌ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَبِنَةٌ مِنْ فِضَّةٍ وَ مِلَاطُهَا المِسْک الأَذْفَرُ وَ تُرَابُهَا الزَّعْفَرَانُ وَ حَصَاؤُهَا اللُّؤْلُؤُ وَ الیاقُوتُ مَنْ دَخَلَهَا یتَنَعَّمُ لَا یبْأَسُ أَبَداً وَ یخَلَّدُ لَا یمُوتُ أَبَداً لَا یبْلَی ثِیابُهُ وَ لَا شَبَابُهُ»
از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): درباره‌ی بنای بهشت سؤال شد، فرمودند: «خشتی از طلا و خشتی از نقره است. ملاطش مشک عالی و خاکش، زعفران و سنگریزه‌هایش، درّ و یاقوت است. هر کس داخل آن شود، [همواره] برخوردار است و هیچوقت فقیر [و بینوا] نمی‌شود، جامـه‌هایش کهنـه نمی‌گردد و جوانی‌اش از بین نمی‌رود»
[جامع الأخبار، شعیری، صفحه‌ی 494؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 147؛ صحیح مسلم، جلد 4، صفحه‌ی 2181؛ مسند ابن حنبل، جلد 3، صفحه‌ی 301؛ مسند ابی یعلی، جلد 6، صفحه‌ی 52؛ مسند اسحاق بن راهویه، جلد 1، صفحه‌ی 119؛ المعجم الاوسط، جلد 8، صفحه‌ی 258؛ المصنف ابن ابی شیبه، جلد 8، صفحه‌ی 67؛ سنن ترمذی، جلد 4، صفحه‌ی 672؛ سنن دارمی، جلد 2، صفحه‌ی 789؛ صحیح ابن حبّان، جلد 16، صفحه‌ی 396؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 474]