کتَبَ عَلِی (علیه‌السلام) إِلَی أَهْلِ مِصْرَ لَـمَّا بَعَثَ مُحَمَّدَ بْنَ أَبِی بَکرٍ إِلَیهِمْ کتَاباً یخَاطِبُهُمْ بِهِ وَ یخَاطِبُ مُحَمَّداً أَیضاً فِیهِ: «أَمَّا بَعْد… وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللهِ… جَنَّةٌ عَرْضُهَا کعَرْضِ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ خَیرٌ لَا یکونُ بَعْدَهُ شَرٌّ أَبَداً وَ شَهْوَةٌ لَا تَنْفَدُ أَبَداً وَ لَذَّةٌ لَا تَفْنَی أَبَداً وَ مَجْمَعٌ لَا یتَفَرَّقُ أَبَداً. قَوْمٌ قَدْ جَاوَرُوا الرَّحْمَنَ وَ قَامَ بَینَ أَیدِیهِمُ الغِلْمَانُ بِصِحافٍ مِنْ ذَهَبٍ فِیهَا الفَاکهَةُ وَ الرَّیحَانُ»
در نامه‌ی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به محمد بن ابی بکر، زمانی که او را به استانداری مصر می‌فرستادند، آمده است: «اما بعد… ای بندگان خدا بدانید… بهشتی که عرضش مانند عرض آسمان‌ها و زمین است، خیری است که بعدش هیچگاه شرّی نیست؛ و شهوتی است که هیچگاه از بین نمی‌رود و لذتی است که هیچگاه فنا نمی‌پذیرد و [مؤمن بهشتی با دوستانش] مجموعه‌ای است که هیچگاه از هم نمی‌پاشد. [بهشتیان] گروهی هستند که همسایه‌ی [خدای] رحمانند. در مقابلشان نوجوانان [سیمین اندام] با سینی‌های طلایی [که] در آن میوه‌ها و سبزی[های لذت‌بخش بهشتی است] ایستاده‌اند»
[امالی، شیخ مفید، صفحه‌ی 266؛ امالی، شیخ طوسی، صفحه‌ی 29؛ الغارات، جلد 1، صفحه‌ی 242؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 33، صفحه‌ی 548]