قَالَ الباقر (علیه‌السلام): «إِذَا أَدْخَلَ اللهُ أَهْلَ الجَنَّةِ الجَنَّةَ وَ أَهْلَ النَّارِ النَّارَ جِیءَ بِالمَوْتِ فِی صُورَةِ کبْشٍ حَتَّی یوقَفَ بَینَ الجَنَّةِ وَ النَّارِ. قَالَ: ثُمَّ ینَادِی مُنَادٍ یسْمَعُ أَهْلُ الدَّارَینِ جَمِیعاً: یا أَهْلَ الجَنَّةِ یا أَهْلَ النَّارِ فَإِذَا سَمِعُوا الصَّوْتَ أَقْبَلُوا. قَالَ: فَیقَالُ لَـهُم أَ تَدْرُونَ مَا هَذَا؟ هَذَا هُوَ المَوْتُ الَّذِی کنْتُمْ تَخَافُونَ مِنْهُ فِی الدُّنْیا.
قَالَ: فَیقُولُ أَهْلُ الجَنَّةِ اللهمَّ لَا تُدْخِلِ المَوْتَ عَلَینَا. قَالَ وَ یقُولُ: أَهْلُ النَّارِ اللهمَّ أَدْخِلِ المَوْتَ عَلَینَا. قَالَ: ثُمَّ یذْبَحُ کمَا تُذْبَحُ الشَّاةُ. قَالَ: ثُمَّ ینَادِی مُنَادٍ لَا مَوْتَ أَبَداً أَیقِنُوا بِالخُلُودِ. قَالَ: فَیفْرَحُ أَهْلُ الجَنَّةِ فَرَحاً لَوْ کانَ أَحَدٌ یوْمَئِذٍ یمُوتُ مِنْ فَرَحٍ لَمَاتُوا. قَالَ: ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الآیةَ «أَ فَما نَحْنُ بِمَیتِینَ إِلَّا مَوْتَتَنَا الأُولی وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ إِنَّ هذا لَهُوَ الفَوْزُ العَظِیمُ لِمِثْلِ هذا فَلْیعْمَلِ العامِلُونَ» قَالَ وَ یشْهَقُ أَهْلُ النَّارِ شَهْقَةً لَوْ کانَ أَحَدٌ یمُوتُ مِنْ شَهِیقٍ لَمَاتُوا وَ هُوَ قَوْلُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ أَنْذِرْهُمْ یوْمَ الحَسْرَةِ إِذْ قُضِی الأَمْرُ» .
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «آنگاه که خداوند، بهشتیان را به بهشت و دوزخیان را به دوزخ می‌برد، مرگ را به صورت قوچی می‌آورند و آن را میان بهشت و دوزخ، نگاه می‌دارند. سپس آواز دهنده‌ای با صدایی که همه‌ی اهل بهشت و اهل جهنم بشنوند، بانگ می‌زند: ای اهل بهشت و ای اهل جهنم!
با شنیدن صدا، همه به طرف آن، رو می‌کنند. پس به آن‌‌ها گفته می‌شود: آیا می‌دانید که این چیست؟ این، همان مرگی است که در دنیا از آن می‌ترسیدید.
اهل بهشت می‌گویند: بار خدایا، مرگ را نزد ما میاور.
[ولی] اهل دوزخ می‌گویند: بار خدایا، مرگ را نزد ما بیاور.
در این هنگام، آن (= مرگ) را مانند قوچی سر می‌بُرند.
سپس آواز دهنده‌ای آواز می‌دهد که دیگر مرگی [در کار] نیست. به جاودانگی یقین کنید. پس بهشتیان چنان خوشحال می‌شوند که اگر قرار بود کسی در آن روز از خوشحالی بمیرد، قطعاً آنان می‌مردند.»
سپس این آیه را تلاوت فرمودند: «آیا دیگر روی مرگ را نمی‌بینیم، جز همان مرگ نخستین خود را؟! و ما هرگز عذاب نخواهیم شد؟! به راستی که این، همان کامیابی بزرگ است. برای چنین [پاداشی] باید کوشندگان بکوشند» و [فرمود:] «دوزخیان، چنان ناله‌ای سر می‌دهند که اگر قرار بود کسی از ناله بمیرد، قطعاً آنان می‌مردند. این است [معنای] سخن خداوند عز و جل که: «آنان را از روز حسرت، بیم ده، آن گاه که کار، تمام می‌شود»
[زهد، حسین بن سعید، صفحه‌ی 100؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 345]