قال علی (علیه‌السلام): «فَأَمَّا أَهْلُ الطَّاعَةِ فَأَثَابَهُمْ بِجِوَارِهِ وَ خَلَّدَهُمْ فِی دَارِهِ حَیثُ لَا یظْعَنُ النُّزَّالُ وَ لَا تَتَغَیرُ بِهِمُ الحَالُ وَ لَا تَنُوبُهُمُ الأَفْزَاعُ وَ لَا تَنَالُهُمُ الأَسْقَامُ وَ لَا تَعْرِضُ لَـهُم الأَخْطَارُ وَ لَا تُشْخِصُهُمُ الأَسْفَار»
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «اهل اطاعت [و فرمان‌برداران] را با جای دادن در همسایگی خویش [در بهشت]، پاداش داد و آنان را در خانه‌ی [نعمت و رحمت و رضایت] خود [یعنی بهشت]، جاویدان ساخت؛ آنچنان [خانه‌ای] که کسانی که در آن فرود می‌آیند [و بار می‌اندازند]، هرگز [از آنجا] کـوچ نمی‌کنند و حالاتشان دگرگون نمی‌گردد، و وحشت‌ها به سراغشان نمی‌آید و بیماری‌ها به آنان نمی‌رسد و دستخوش خطرها نمی‌شوند و بار سفر از جایی به جایی بر نمی‌بندند»
[نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی 109؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، جلد 7، صفحه‌ی 200؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 7، صفحه‌ی 114]