سُئِلَ صاحبُ الأمر (ارواحنا فداه) عَنْ أَهْلِ الجَنَّةِ هَلْ یتَوَالَدُونَ إِذَا دَخَلُوهَا أَمْ لَا؟ فَأَجَابَ (علیه‌السلام): «إِنَّ الجَنَّةَ لَا حَمْلَ فِیهَا لِلنِّسَاءِ وَ لَا وِلَادَةَ وَ لَا طَمْثَ وَ لَا نِفَاسَ وَ لَا شَقَاءَ بِالطُّفُولِیةِ وَ فِیها ما تَشْتَهِیهِ الأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الأَعْینُ کمَا قَالَ سُبْحَانَهُ، فَإِذَا اشْتَهَی المُؤْمِنُ وَلَداً خَلَقَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِغَیرِ حَمْلٍ وَ لَا وِلَادَةٍ عَلَی الصُّورَةِ الَّتِی یرِیدُ کمَا خَلَقَ آدَمَ (علیه‌السلام) عِبْرَةً»
امام عصر (ارواحنا فداه) در پاسخ به این سؤال که آیا اهل بهشت، وقتی به بهشت داخل می‌شوند [و در آن ساکن می‌گردند] بچه‌دار می‌شوند؟ فرمودند: «در بهشت، زنان، نه باردار می‌شوند، نه می‌زایند، نه حیض می‌بینند، نه نفاس می‌شوند و نه زحمت بچه‌داری را تحمل می‌کنند؛ بلکه در آنجا ـ همانگونه که خدای سبحان فرموده ـ آنچه دل‌ها هوس می‌کنند و چشم‌ها [از دیدنش] لذت می‌برند، هست. پس هرگاه مؤمن، هوسِ [داشتنِ] فرزندی کند، خداوند، آن را بدون آن که بارداری یا زایمانی در کار باشد، به همان شکلی که می‌خواهد [و به همان سن و قیافه‌ای که دوست دارد]، می‌آفریند، چنان که آدم (علیه‌السلام) را [برای] نمونه آفرید.»
[الاحتجاج، طبرسی، جلد 2، صفحه‌ی 580؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 53، صفحه‌ی 163]