قال امیر المؤمنین (علیه‌السلام): «إِنَّ أَطْیبَ شَیءٍ فِی الجَنَّةِ وَ أَلَذَّهُ حُبُّ اللهِ، وَ الحُبُّ فِی اللهِ وَ الحَمْدُ للهِ. قَالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الحَمْدُ للهِ رَبِّ العالَمِینَ» وَ ذَلِک أَنَّهُمْ إِذَا عَاینُوا مَا فِی الجَنَّةِ مِنَ النَّعِیمِ هَاجَتِ المَحَبَّةُ فِی قُلُوبِهِمْ، فَینَادُونَ عِنْدَ ذَلِک: أَنِ الحَمْدُ للهِ رَبِّ العالَمِینَ»
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «بهترین و لذّت‌بخش‌ترین چیز در بهشت، محبت خدا و محبت به خاطر خدا و ستایش خداست. خدای عز و جل فرموده است: «و آخرین دعایشان [در بهشت]، این است که: ستایش، خدای را که پروردگار جهانیان است» زیرا آنگاه که چشمشان به نعمت‌های بهشت می‌افتد، عشق و محبت در دل‌هایشان برانگیخته می‌شود و در این هنگام، بانـگ بر می‌آورند که: ستایش، از آنِ خداست که پروردگار جهانیان است».
[مصباح الشریعه، صفحه‌ی 195؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 69، صفحه‌ی 251]