قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «لَعَلَّکم تَظُنُّونَ أَنَّ أَنهارَ الجَنَّةِ أُخدُودٌ فِی الأَرضِ، لا وَاللهِ إِنَّها لَسائِحَةٌ عَلَى وَجهِ الأَرضِ، حافَتاها خِیامُ اللُّؤلُؤِ، وَ طِینُها المِسک الأَذفَرُ. قُلتُ: یا رَسُولَ اللهِ، وَ ما الأَذفَرُ؟ قالَ: «الَّذِی لا خِلطَ مَعَهُ».
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: شاید شما خیال می‌کنید که جویبارهای بهشت، شکاف‌هایی در زمین هستند؟! نه، به خدا [قسم] آن‌‌ها بر روی زمین روانند. دو کرانه‌ی آن‌‌ها سراپرده‌های مرواریدند و گِل آن‌‌ها مشک اذفر است.
راوی می‌گوید عرض کردم: ای پیامبر خدا، اذفر چیست؟
فرمودند: «آنچه مخلوطی با آن نباشد [یعنی ناب و خالص]».
[حلیة الاولیاء، جلد 6، صفحه‌ی 205؛ دُرّ المنثور، سیوطی، جلد 1، صفحه‌ی 95؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 463]