قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «بَینَما أَنا أَسِیرُ فِی الجَنَّةِ إِذا أَنا بِنَهرٍ حافَتاهُ قِبابُ الدُّرِّ المُجَوَّفِ. قُلتُ: ما هَذا یا جِبرِیلُ؟ قالَ: هَذا الکوثَرُ الَّذِی أَعطاک رَبُّک. فَإِذا طِینُهُ ـ أَو طِیبُهُ ـ مِسک أَذفَرُ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: [در سفر معراج،] همچنان که در بهشـت می‌گشتم، به نهری رسیدم که بر دو کرانه‌اش، سراپرده‌هایی از درّ میان‌تهی بود. پرسیدم: این چیست ای جبرئیل؟
گفت: این همان «کوثر» است که پروردگارت به تو عطا فرموده است.
دیدم گِل آن (یا بوی آن)، مشک ناب است».
[صحیح بخاری، جلد 5، صفحه‌ی 2406؛ مسند ابن حنبل، جلد 4، صفحه‌ی 382؛ سنن ترمذی، جلد 5، صفحه‌ی 449؛ المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، جلد 1، صفحه‌ی 152؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 425]