أَقبَلَ أَعرابِی یوما فَقالَ: یا رَسُولَ اللهِ، لَقَد ذَکرَ الله فِی القُرآنِ شَجَرَةً مُؤذِیةً، وَما کنتُ أَرى أَنَّ فِی الجَنَّةِ شَجَرَةً تُؤذِی صاحِبَها.
فَقَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): وَما هِی؟
قالَ: السِّدرُ، فَإِنَّ لَها شَوکا!
فَقَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «فِى سِدْرٍ مَّخْضُودٍ» ؛ یخضِدُ اللهُ شَوکهُ، فَیجعَلُ مَکانَ کلِّ شَوکةٍ ثَمَرَةً، فَإِنَّها تُنبِتُ ثَمَراً تُفتَقُ الثَّمَرَةُ مَعَها عَن اثنَینِ وَسَبعِینَ لَوناً، ما مِنها لَونٌ یشبِهُ الآخَرَ»
روزی بادیه نشینی [به نزد رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): ] آمد و عرض کرد: ای پیامبر خدا، خداوند در قرآن از درختِ صدمه زننده‌ای یاد کرده است در حالی که من گمان نمی‌کنم که در بهشت، درختی باشد که به صاحبش آسیب برساند.
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): پرسیدند: «چه درختی؟»
گفت: «درخت کنار (= سدر)، زیرا خاردار است.
حضرت فرمودند: [قرآن کریم، جواب این اشکال را داده است؛ آنجا که می‌فرماید:] «[بهشتیان] در [زیر] درختان کنار بی‌خار [می‌آرامند]». خدا خارهای آن را قطع می‌کند و به جای هر خاری، میوه‌ای می‌گذارد. این درخت، میوه‌ای می‌دهد با هفتاد و دو رنگ که هیچ رنگی از آن، شبیه دیگری نیست».
[المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، جلد 2، صفحه‌ی 518؛ البعث و النشور، صفحه‌ی 187؛ الزهد لابن المبارک، صفحه‌ی 74؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 2، صفحه‌ی 45؛ المعجم الکبیر، جلد 17، صفحه‌ی 130]