قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «بَینا أَهلُ الجَنَّةِ فِی نَعِیمِهِم إِذ سَطَعَ لَـهُم نُورٌ فَرَفَعُوا رُؤُوسَهُم، فَإِذا الرَّبُّ قَد أَشرَفَ عَلَیهِم مِن فَوقِهِم، فَقالَ: اَلسَّلامُ عَلَیکم یا أَهلَ الجَنَّةِ. وَذَلِک قَولُ اللهِ: «سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَّبٍّ رَّحِیمٍ» فَینظُرُ إِلَیهِم وَ ینظُرُونَ إِلَیهِ، فَلا یلتَفِتُونَ إِلى شَیءٍ مِنَ النَّعِیمِ ما دامُوا ینظُرُونَ إِلَیهِ حَتّى یحتَجِبَ عَنهُم وَ یبقى نُورُهُ وَ بَرَکتُهُ عَلَیهِم فِی دِیارِهِم»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «در حالی که بهشتیان، غرق در نعمت خویش‌ند، به ناگاه، نوری برایشان درخشیـدن می‌گیرد. سرهایشان را بلنـد می‌کنند و [تجلی خاص و بسیار عالی از] پروردگار را می‌بینند که از فراز سرشان بر آنان مشرّف شده است و می‌فرماید: سلام بر شما ای بهشتیان.
این [معنی] همان سخن خداست [در قرآن] که [می‌فرماید:] «سلامی از جانب پروردگاری مهربان به آنان گفته می‌شود».
[سپس فرمودند:] پس خدا به آنان [به رحمت خاصه‌اش] می‌نگرد و آنان به [جلوه‌های خاصه‌ی] خدا می‌نگرند و تا زمانی که غرق در نگریستـن به [جلوه‌های] او هستند، به چیزی از نعمت‌ها توجه ندارند، تا آن که [آن جلوه‌ی خاص] از آنان پنهان می‌شود، ولی نور و برکت او برای آنان در خانه‌هایشان باقی می‌ماند».
[سنن ابن ماجه، جلد 1، صفحه‌ی 65؛ دُرّ المنثور، سیوطی، جلد 7، صفحه‌ی 65؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 2، صفحه‌ی 38]