قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «أوَّلُ زُمرَةٍ تَلِجُ الجَنَّةَ صورَتُهُم عَلى صورَةِ القَمَرِ لَیلَةَ البَدرِ، لا یبصُقونَ فیها وَ لا یمتَخِطونَ وَ لا یتَغَوَّطونَ، آنِیتُهُم فیهَا الذَّهَبُ، أمشاطُهُم مِنَ الذَّهَبِ وَالفِضَّةِ، وَ مَجامِرُهُمُ الأُلُوَّةُ، وَ رَشحُهُمُ المِسک، وَ لِکلِّ واحِدٍ مِنهُم زَوجَتانِ یرى مُخُّ سوقِهِما مِن وَراءِ اللَّحمِ مِنَ الحُسنِ، لاَ اختِلافَ بَینَهُم وَ لا تَباغُضَ، قُلوبُهُم قَلبُ رَجُلٍ واحِدٍ، یسَبِّحونَ اللهَ بُکرَةً وَ عَشِیاً»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «نخستین گروهی که وارد بهشت می‌شوند، صورت‌هایشان مانند ماه شب چهارده می‌درخشد. در بهشت، نه آب دهـان می‌اندازند و نه ترشّحات بینی و نه مدفوع دارند. ظرف‌هایشان در آنجا، طلاست و شانه‌های سرشان از طلا و نقره و بخوردان‌هایشان، عود و عرقشان مشک است. هر یک از ایشان، دو همسر دارد که از شدت زیبایی، مغز ساق آن‌‌ها از پشت گوشت، دیده می‌شود. هیچ ناسازی و نفرتی میان [همسرانشان با یکدیگر یا میان آن‌‌ها و بقیه‌ی بهشتیان و میان سایر بهشتیان و] ایشان نیست و همگی یک دلند و بام و شام، خداوند را به پاکی می‌ستایند.».
[صحیح بخاری، جلد 3، صفحه‌ی 1185؛ صحیح مسلم، جلد 4، صفحه‌ی 2180؛ سنن ترمذی، جلد 4، صفحه‌ی 678؛ صحیح ابن حبّان، جلد 16، صفحه‌ی 463؛ مسند شامیین، جلد 1، صفحه‌ی 92؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 487]