قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) ذاتَ یومٍ لِأَصحابِهِ: «أَلا مُشَمِّرٌ لِلجَنَّةِ؟ فَإِنَّ الجَنَّةَ لا خَطَرَ لَها، هِی وَ رَبِّ الکعبَةِ نُورٌ یتَلَألَأُ، وَ رَیحانَةٌ تَهتَزُّ، وَ قَصرٌ مَشِیدٌ، وَ نَهرٌ مُطَّرِدٌ، وَ فاکهَةٌ کثِیرَةٌ نَضِیجَةٌ، وَ زَوجَةٌ حَسناءُ جَمِیلَةٌ، وَ حُلَلٌ کثِیرَةٌ، فِی مَقامٍ أَبَداً، فِی حَبرةٍ وَ نَضرَةٍ، فِی دُورٍ عالِیةٍ، سَلِیمَةٍ بَهِیةٍ.
قالُوا: نَحنُ المُشَمِّرُونَ لَها یا رَسُولَ اللهِ، قالَ: «قُولُوا: إِن شاءَ الله»
یک روز رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): به یارانشان فرمودند: «آیا کسی هست که برای [رسیدن به] بهشت، کمر همت بربندد؟ [چرا که] بهشت، نظیر و مانند ندارد. به خداوند کعبه قسم که بهشت، یک‌پارچه نور است و می‌درخشد و گلزاری است که پیچ و تاب می‌خورد، و کاخ‌هایی افراشته است، و جویبارهایی روان، و میوه‌هایی فراوان و رسیده، و همسرانی نیکو و زیبا، و جامه‌های بسیار، در جایگاهی جاویدان، همراه با ناز و نعمت و خرّمی، در خانه‌هایی بلندجایگاه، امن و با شکوه»
یاران [حضرت] گفتند: ما برای آن، دامن همت به کمر می‌زنیم، ای پیامبر خدا.
حضرت فرمودند: «بگویید: اگر خدا بخواهد».
[سنن ابن ماجه، جلد 2، صفحه‌ی 1448؛ صحیح ابن حبّان، جلد 16، صفحه‌ی 389؛ مسند شامیین، جلد 2، صفحه‌ی 322؛ الفردوس، جلد 1، صفحه‌ی 139؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 452]