قَالَ رَسولُ اللهِ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «إِنَّ أَدنَى أَهلِ الجَنَّةِ مَنزِلَةً، إِنَّ لَهُ لَسَبعَ دَرَجاتٍ، وَ هُوَ عَلى السّادِسَةِ وَ فَوقَهُ السّابِعَةُ، وَ إِنَّ لَهُ لَثَلاثَمِئَةِ خادِمٍ، وَ یغدى عَلَیهِ وَ یراحُ کلَّ یومٍ ثَلاثُمِئَةِ صَحفَةٍ ـ وَ لا أَعلَمُهُ إِلاّ قالَ: مِن ذَهَبٍ ـ فِی کلِّ صَحفَةٍ لَونٌ لَیسَ فِی الأُخرى، وَ إِنَّهُ لَیلَذُّ أَوَّلُهُ کما یلَذُّ آخِرُهُ، وَ إِنَّهُ لَیقُولُ: یا رَبِّ! لَو أَذِنتَ لِی لَأَطعَمتُ أَهلَ الجَنَّةِ وَ سَقَیتُهُم، لَم ینقُص مِمّا عِندِی شَیءٌ»
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم): فرمودند: «کم‌منزلت‌ترینِ اهل بهشت، دارای هفت درجه [یا رتبه] است و او بر درجه‌ی ششم است و درجه‌ی هفتم، بالاتر از اوست. سیصد خدمتکار دارد و هر بامداد و شامگاه، سیصد سینی طلا به حضورش آورده می‌شود که در هر سینی، رنگی [از خوراکی‌های] متفاوت با دیگری است. و از اولین آنها، همان اندازه لذت می‌برد که از آخرینشان لذت می‌برد، و می‌گوید: پروردگارا اگر اجازه‌ام می‌دادی، همه‌ی اهل بهشت را خوراکی و نوشیدنی می‌دادم، بی آن که از آنچه دارم، چیزی کاسته شود».
[مسند ابن حنبل، جلد 3، صفحه‌ی 640؛ تفسیر ابن کثیر، جلد 7، صفحه‌ی 226]