حاج فردوسی

«أَ ذَلِک خَیرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ * إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِینَ * إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِی أَصْلِ الجَحِیمِ * طَلْعُهَا کأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّیاطِینِ * فَإِنَّهُمْ لَآکلُونَ مِنْهَا فَمَالِئُونَ مِنْهَا البُطُونَ * ثُمَّ إِنَّ لَـهُم عَلَیهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِیمٍ * ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَی الجَحِیمِ»

«آیا از نظر پذیرایی این [بهشتی که گفتیم] بهتر است‏ یا درخت زقوم؟! در حقیقت ما آن را برای ستمگران [مایه‌ی آزمایش و] عذابی گردانیدیم. آن درختی است که از قعر آتش سوزان می‏‌روید. میوه‏‌اش گویی چون سرهای شیاطین است. پس [دوزخیان] حتماً از آن می‌‏خورند و شکم‌ها را از آن پر می‏‌کنند. سپس ایشان را بر سر آن آمیخته‌ای از آب جوشان است. آنگاه بازگشتشان بی‏گمان به سوی دوزخ است».

[سوره‌ی صافات، آیات 62 تا 68]