«وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ * فِی سَمُومٍ وَحَمِیمٍ * وَ ظِلٍّ مِّن یحْمُومٍ * لَّا بَارِدٍ وَلَا کرِیمٍ * إِنَّهُمْ کانُوا قَبْلَ ذَلِک مُتْرَفِینَ * وَکانُوا یصِرُّونَ عَلَی الحِنثِ العَظِیمِ * وَ کانُوا یقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَکنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ * أَوَ آبَاؤُنَا الأَوَّلُونَ * قُلْ إِنَّ الأَوَّلِینَ وَالآخِرِینَ * لَمَجْمُوعُونَ إِلَی مِیقَاتِ یوْمٍ مَّعْلُومٍ * ثُمَّ إِنَّکمْ أَیهَا الضَّالُّونَ المُکذِّبُونَ * لَآکلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ * فَمَالِئُونَ مِنْهَا البُطُونَ * فَشَارِبُونَ عَلَیهِ مِنَ الـحَمِیمِ * فَشَارِبُونَ شُرْبَ الهِیمِ * هَذَا نُزُلُهُمْ یوْمَ الدِّینِ»
«و یاران چپ، کدامند یاران چپ؟ [سرگردان] در [میان] بادِ گرم و آبِ داغ. و سایهای از دودِ تار. نه خنک [است] و نه خوش. اینان بودند که پیش از این، نازپروردگان بودند. و بر گناه بزرگ [خویش] پافشاری میکردند. و میگفتند آیا چون مُردیم و خاک و استخوان شدیم، واقعاً [باز] زنده میگردیم؟! یا پدران گذشته‌ی ما [نیز زنده می‌گردند؟!]. بگو در حقیقت، اولین و آخرین [انسان‌ها] قطعاً همه در موعد روزی معلوم گرد آورده شوند. آنگاه شما ای گمراهان دروغ‌پرداز. قطعاً از درختی که از زقوم است خواهید خورد. و از آن شکم‌هایتان را خواهید آکند. و روی آن از آبِ جوش مینوشید. [مانند] نوشیدن اشتران تشنه. این است پذیرایی آنان در روز جزا».
[سوره‌ی واقعه، آیات 41 تا 56]