قال النَّبِی (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فِی قَوْلِهِ «وَ یسْقی مِنْ ماءٍ صَدِیدٍ» : «یقَرَّبُ إِلَیهِ فَیکرَهُهُ فَإِذَا أُدْنِی مِنْهُ شَوَی وَجْهَهُ وَ وَقَعَ فَرْوَةُ رَأْسِهِ فَإِذَا شَرِبَ قَطَّعَ أَمْعَاءَهُ حَتَّی یخْرُجَ مِنْ دُبُرِهِ. یقُولُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ سُقُوا ماءً حَمِیماً فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ» وَ یقُولُ «وَ إِنْ یسْتَغِیثُوا یغاثُوا بِماءٍ کالمُهْلِ یشْوِی الوُجُوهَ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): درباره‌ی این سخن خدای متعال: «و به او آبى چرکین نوشانده مىشود» فرمودند: به او نزدیک می‌شود ولی آن را نمی‌پسندد. وقتی نزدیک آن می‌شود، [از حرارت بالای آن] صورتش بریان می‌گردد و پوست سرش در آن می‌افتد. وقتی از آن بنوشد، روده‌هایش پاره می‌شود و از پایینش خارج می‌گردد. خدای عزوجل می‌فرماید: «آبى جوشان به خوردشان داده مىشود [تا] رودههایشـان را از هم فروپاشد» و [همچنیـن] می‌فرماید: «و اگر فریادرسى جویند، به آبى چون مس گداخته که چهرهها را بریان مىکند یارى می‌شوند».
[بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 244]