قال الباقر (علیه‌السلام) لِعمرو بنِ ثابت: «إِنَّ أَهْلَ النَّارِ یتَعَاوَوْنَ فِیهَا کمَا یتَعَاوَی الکلَابُ وَ الذِّئَابُ مِمَّا یلْقَوْنَ مِنْ أَلَمِ العَذَابِ، فَمَا ظَنُّک یا عَمْرُو بِقَوْمٍ «لا یقْضَی عَلَیهِمْ فَیمُوتُوا وَ لا یخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذابِها» عِطَاشٍ فِیهَا جِیاعٍ، کلِیلَةٍ أَبْصَارُهُمْ، صُمٍّ بُکمٍ عُمْی، مُسْوَدَّةٍ وُجُوهُهُمْ، خَاسِئِینَ فِیهَا نَادِمِینَ، مَغْضُوبٍ عَلَیهِمْ فَلَا یرْحَمُونَ، و مِنَ العَذَابِ لَا یخَفَّفُ عَنْهُمْ، وَ فِی النَّارِ یسْجَرُونَ، وَ مِنَ الحَمِیمِ یشْرَبُونَ، وَ مِنَ الزَّقُّومِ یأْکلُونَ، وَ بِکلَالِیبِ النَّارِ یخطَمُونَ، وَ بِالمَقَامِعِ یضْرَبُونَ، وَ المَلَائِکةُ الغِلَاظُ الشِّدَادُ لَا یرْحَمُونَ، فَهُمْ فِی النَّارِ یسْحَبُونَ عَلَی وُجُوهِهِم، و مَعَ الشَّیاطِینِ یقرَنُونَ، وَ فِی الأنکالِ وَ الأَغلَالِ یصفَدُونَ، إِنْ دَعَوْا لَمْ یسْتَجَبْ لَـهُم وَ إِنْ سَأَلُوا حَاجَةً لَمْ تُقْضَ لَهُمْ! هَذِهِ حَالُ مَنْ دَخَلَ النَّارَ»
امام باقر (علیه‌السلام) به عمرو بن ثابت فرمودند: «اهل آتش، از درد و عذابی که می‌کشند، در دوزخ مانند سگ‌ها و گرگ‌ها زوزه می‌کشند. چه می‌پنداری ای عمرو، درباره‌ی گروهی که «نه فرمانِ مرگشان می‌رسد تا بمیرند و نه از عذابشان در آتش کاسته می‌شود» در آن، تشنه و گرسنه‌اند. چشمانشان ناتوان گشته است. کر و لال و کورند. سیه رویند. در آنجا مطرود و زبون و پشیمان‌اند. مورد خشم‌اند و هیچ رحمی به آنان نمی‌شود. در عذابشان دَمی تخفیف داده نمی‌شـود؛ [بلکه] آتشِ آنان، بی‌وقفـه شعله می‌کشـد. از آب جوشـان می‌نوشند و از زقوم می‌خورند. با چنگک‌های آتشین مهار می‌شوند و با گرز[های آهنین] کوفته می‌شوند. فرشتگانِ دژخیمِ درشت‌خوی به آنان رحم نمی‌کنند و در آتش، آنان را به رو در افتاده، می‌کشند. با شیطان‌ها به یک بند کشیده می‌شوند و آنان را به کند و زنجیر می‌بندند. اگر دعا کنند، دعایشان [شنیده و] پذیرفته نمی‌شود و اگر چیزی بخواهند، در خواستشـان برآورده نمی‌گردد. این است حال و روز کسی که وارد آتش جهنم گردد».
[امالی، شیخ صدوق، صفحه‌ی 651؛ تنبیه الخواطر، ورام بن ابی‌فراس، جلد 2، صفحه‌ی 557؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 281]