عَنْ مُعَاوِیةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: کنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) فَقَرَأَ رَجُلٌ «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الفَلَقِ» فَقَالَ الرَّجُلُ: وَ مَا الفَلَقُ؟ قَالَ: «صَدْعٌ فِی النَّارِ فِیهِ سَبْعُونَ ألفَ دَارٍ، فِی کلِّ دَارٍ سَبْعُونَ ألفَ بَیتٍ، فِی کلِّ بَیتٍ سَبْعُونَ ألفَ أَسْوَدَ، فِی جَوْفِ کلِّ أَسْوَدَ سَبْعُونَ ألفَ جَرَّةِ سَمٍّ، لَا بُدَّ لِأَهْلِ النَّارِ أَنْ یمُرُّوا عَلَیهَا».
راوی می‌گوید [با جمعی از اصحاب،] در نزد امام صادق (علیه‌السلام) بودیم که مردی این آیه را تلاوت کرد: «بگو: پناه مىبرم به پروردگار فلق» سپس پرسید: «فلق» چیست؟
حضرت فرمودند: «شکافی در آتش [جهنم] است که در آن، هفتاد هزار خانه است، در هر خانه، هفتاد هزار اتاق و در هر اتاق، هفتاد هزار مار [عظیم الجثه] و در شکم هر مار، هفتاد هزار جامِ زهر که اهل جهنم ناچارند بر تمام اینها بگذرند [یعنی از همه‌اش عذاب ببینند]».
[معانی الاخبار، شیخ صدوق، صفحه‌ی 227؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 287]