قال الباقر (علیه‌السلام) فِی قَوْلِهِ تعالی: «سَرابِیلُهُمْ مِنْ قَطِرانٍ» هُوَ الصُّفْرُ الحَارُّ الذَّائِبُ، یقُولُ: انْتَهَی حَرُّهُ، یقُولُ اللهُ: «وَ تَغْشی وُجُوهَهُمُ النَّارُ» وَ سُربَلُوا ذَلِک الصُّفْرَ فَتَغْشَی وُجُوهَهُمُ النَّارُ»
امام باقر (علیه‌السلام) درباره‌ی این سخن خدای متعال «جامه‌هایشان از قطران است» فرمودند: «آن [قطران]، مسِ داغِ ذوب شده است که به نهایت درجه‌ی داغی رسیده است. خداوند می‌فرماید: «و چهره‌هایشان را آتش فرا می‌گیرد». آن مس را بر تن پوشیده‌اند و آتش [آن]، چهره‌هایشان را فرا می‌گیرد».
[تفسیر قمی، جلد 1، صفحه‌ی 372؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 288]