قَالَ أَمِیرُ المؤمنین (علیه‌السلام): «وَ أَمَّا أَهْلُ المَعْصِیةِ فَخَذَلَهُمْ فِی النَّارِ، وَ أَوْثَقَ مِنْهُمُ الأَقْدَامَ، وَ غَلَّ مِنْهُمُ الأَیدِی إِلَی الأَعْنَاقِ، وَ البَسَ أَجْسَادَهُمْ سَرَابِیلَ القَطِرَانِ، وَ قُطِّعَتْ لَـهُم مِنْهَا مُقَطَّعَاتٌ مِنَ النَّارِ، وَ هُمْ فِی عَذَابٍ قَدِ اشْتَدَّ حَرُّهُ، وَ نَارٍ قَدْ أُطْبِقَ عَلَی أَهْلِهَا، فَلَا یفْتَحُ عَنْهُمْ أَبَداً، وَ لَا یدْخُلُ عَلَیهِمْ ریحاً أَبَداً، وَ لَا ینْقَضِی مِنْهُمْ عُمُرٌ [غَمٌ] أَبَداً، العَذَابُ أَبَداً شَدِیدٌ، وَ العِقَابُ أَبَداً جَدِیدٌ، لَا الدَّارُ زَائِلَةٌ فَتَفْنَی، وَ لَا آجَالُ القَوْمِ تُقْضَی، ثُمَّ حَکی نِدَاءَ أَهْلِ النَّارِ فَقَالَ: «وَ نادَوْا یا مالِک لِیقْضِ عَلَینا رَبُّک» أَی نَمُوتُ. فَیقُولُ مَالِک: «إِنَّکمْ ماکثُونَ»
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «اما اهل معصیت [و نافرمانان، آخرتشان این گونه است که خداوند،] ایشان را در آتش، خوار [و ذلیل] می‌نماید. پاهایشان را محکم می‌بندد و دستانشان را با دستبند به گردنشان قفل می‌کند. بدن‌هایشان را پیراهنی از قطران [که ماده‌ای سیاه و بـدبـو و سوزنده است] می‌پوشاند و پاره‌هایی از آتش برایشان بریده شده است و ایشان در عذابی هستند که گرمایش شدید است. [و درهای امید و نجات] بر اهلش بسته شده است و هرگز باز نخواهد شد و هیچگاه بادی [خنک که عذابشان را بکاهد] بر آنان داخل نخواهد گردید [و نخواهد وزید].
هیچگاه عمرشان [که سراسر غم و رنج است] به پایان نخواهد رسید. عذاب[ـشان] همیشه شدید و عقاب[ـشان] همیشه جدید است. نه آن خانه از بین می‌رود که [اینها هم] فانی شوند و نه اجلشان فرا می‌رسد [تا با مردن،] راحت شوند. سپس [در قرآن کریم] ندای اهل آتش را بازگو کرده که: «اى مالک [اى کسى که دوزخ در تصرّف توست] از پروردگارت بخواه تا بر ما حکم کند» یعنی بمیریم [و راحت شویم. اما] مالک [دوزخ] می‌گوید: «البتّه شما [در عذاب و شکنجه] ماندنى هستند».
[تفسیر قمی، جلد 2، صفحه‌ی 289؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 292]