قَالَ الباقر (علیه‌السلام): «لَـمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الآیةُ «وَ جِیءَ یوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ» سُئِلَ عَنْ ذَلِک رَسُولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم). فَقَالَ: «بِذَلِک أَخْبَرَنِی الرُّوحُ الأَمِینُ أَنَّ اللهَ لَا إِلَهَ غَیرُهُ إِذَا بَرَّزَ الخَلَائِقَ [بَرَزَ لِلْخَلَائِقِ] وَ جَمَعَ الأَوَّلِینَ وَ الآخِرِینَ أُتِی بِجَهَنَّمَ یقَادُ بِألفِ زِمَامٍ یقُودُهَا مِائَةُ ألفِ مَلَک مِنَ الغِلَاظِ الشِّدَادِ لَهَا هَدَّةٌ وَ غَضَبٌ وَ زَفِیرٌ وَ شَهِیقٌ وَ إِنَّهَا لَتَزْفِرُ الزَّفْرَةَ فَلَوْ لَا أَنَّ اللهَ أَخَّرَهُمْ لِلْحِسَابِ لَأَهْلَکتِ الجَمِیعَ. ثُمَّ یخْرُجُ مِنْهَا عُنُقٌ فَیحِیطُ بِالخَلَائِقِ البَرِّ مِنْهُمْ وَ الفَاجِرِ فَمَا خَلَقَ اللهُ عَبْداً مِنْ عِبَادِ اللهِ مَلَکاً وَ لَا نَبِیاً إِلَّا ینَادِی: رَبِّ نَفْسِی نَفْسِی! وَ أَنْتَ یا نَبِی اللهِ تُنَادِی: أُمَّتِی أُمَّتِی!»
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «وقتی این آیه نازل شد: «و آن روز [قیامت]، جهنم را بیاورند» از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): درباره‌ی آن سؤال شد. فرمودند: «روح الامین به من خبر داد که خداوند یگانه و یکتا، هرگاه خلایق را به موقف [قیامت] آورد و همه‌ی مردمان را از اولین تا آخرین نفر، جمع کند، جهنم را در حالی می‌آورند که هزار افسار بر اوست و هر افساری را صد هزار فرشته‌ی دژخیم و درشت‌خوی می‌کشند و او نیز لگد می‌کوبد و هر چیزی را در هم می‌شکند و می‌غرّد و می‌خروشد و آه و ناله سر می‌دهد، و اگر نبود که خداوند عزّ و جلّ آن را تا پس از حسابرسی مهلت داده است، همگان را نابود می‌کرد. سپس گردنی از آن بیرون می‌زند که خلایق را از نیک و بد، در میان می‌گیرد. خداوند، هیچ بنده‌ای از بندگانش را نیافریده است از فرشته و پیامبر، مگر آن که [در این هنگام] فریاد خواهد زد: «پروردگارا به دادم برس، به دادم برس» ولی تو [ای رسول خدا] می‌گویی: «پروردگارا، امتم [را دریاب]، امتم [را دریاب]».
[کافی، محدث کلینی، جلد 8، صفحه‌ی 312؛ امالی، شیخ صدوق، صفحه‌ی 241؛ تفسیر قمی، جلد 2، صفحه‌ی 421؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 7، صفحه‌ی 125]