قَالَ أَمِیرُ المؤمنین (علیه‌السلام): «إِنَّ أَهْلَ النَّارِ لَـمَّا غَلَی الزَّقُّومُ وَ الضَّرِیعُ فِی بُطُونِهِمْ کغَلْی الحَمِیمِ سَأَلُوا الشَّرَابَ، فَاُتُوا بِشَرَابِ غَسَّاقٍ وَ صَدِیدٍ «یتَجَرَّعُهُ وَ لا یکادُ یسِیغُهُ وَ یأْتِیهِ المَوْتُ مِنْ کلِّ مَکانٍ وَ ما هُوَ بِمَیتٍ وَ مِنْ وَرائِهِ عَذابٌ غَلِیظٌ» وَ حَمِیمٌ یغْلِی بِهِ جَهَنَّمُ مُنْذُ خُلِقَتْ، «کَالمُهْلِ یشْوِی الوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَ سَاءَتْ مُرْتَفَقاً».
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «اهل آتش [جهنم] وقتی زقوم و خارِ خشک، در شکم‌هایشان مانند آب جوش، به غُل غُل آمد، آب در خواست می‌کنند. پس نوشیدنی‌ای از زردآب و چرکاب برایشان آورده می‌شود که «[هر یک از آنان،] آن را جرعه جرعه می‌نوشد؛ ولی نمی‌تواند آن را فرو ببرد. مرگ از هر طرف به سویش می‌آید؛ ولی نمی‌میرد و عذابی سخت به دنبال دارد» و نیز آبی جوشان که از زمانی که جهنم آفریده شده است، «همچنان در آنجا همانند مسِ گداخته می‌جوشد و صورت‌ها را بریان می‌کند. چه بد نوشیدنی‌ای است آن، و چه بد رامشگاهی است جهنم».
[تفسیر عیاشی، جلد 2، صفحه‌ی 223؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 302]