قال الباقر (علیه‌السلام): «إِنَّ فِی جَهَنَّمَ لَوَادٍ یقَالُ لَهُ غَسَّاقٌ، فِیهِ ثَلَاثُونَ وَ ثَلَاثُ مِائَةِ قَصْرٍ، فِی کلِّ قَصْرٍ ثَلَاثُونَ وَ ثَلَاثُ مِائَةِ بَیتٍ، فِی کُلِّ بَیتٍ ثَلَاثُونَ وَ ثَلَاثُ مِائَةِ عَقْرَبٍ، فِی حُمَةِ کلِّ عَقْرَبٍ ثَلَاثُونَ وَ ثَلَاثُ مِائَةِ قُلَّةِ سَمٍّ، لَوْ أَنَّ عَقْرَباً مِنْهَا نَضَحَتْ سَمَّهَا عَلَی أَهْلِ جَهَنَّمَ لَوَسِعَتْهُمْ سَمّاً»
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «وادی‌ای در جهنم وجود دارد که به آن غسّاق گفته می‌شود، در آن سیصد و سی قصر [است]؛ در هر قصر، سیصد و سی اتاق [است]؛ در هر اتاق، سیصد و سی عقرب [است]؛ در نیش هر عقرب، سیصد و سی جامِ زهر [است]؛ اگر عقربی از آن‌‌ها زهرش را بر [تمامِ] اهل جهنم بپاشد، همگی را کفایت می‌کند [و می‌تواند همه را مسموم سازد]».
[بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 314 به نقل از کتاب زهد حسین بن سعید]