قال الباقر (علیه‌السلام): «إِنَّ أَهْلَ النَّارِ یمُوتُونَ عِطَاشاً وَ یدْخُلُونَ قُبُورَهُمْ عِطَاشاً وَ یدْخُلُونَ جَهَنَّمَ عِطَاشاً فَیرْفَعُ لَـهُم قَرَابَاتُهُمْ مِنَ الجَنَّةِ فَیقُولُونَ «أَفِیضُوا عَلَینا مِنَ الماءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَکمُ اللهُ».
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «اهل آتش، تشنه می‌میرند و تشنه وارد قبرهایشان می‌شوند و تشنه به حشر می‌آیند و تشنه داخل دوزخ می‌شوند. پس، خویشاوندانشان را از دور در بهشت می‌بینند و به آن‌‌‌ها می‌گویند: «از آن آب یا از آنچه خدا روزی‌تان کرده است بر ما فرو ریزید».
[تفسیر عیاشی، جلد 2، صفحه‌ی 19؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 338؛ تفسیر طبری، جلد 9، صفحه‌ی 127]