فیما وعظ الله تعالی به عیسی (علیه‌السلام): «یا عِیسَی اهْرُبْ إِلَی مَعَ مَنْ یهْرُبُ مِنْ نَارٍ ذَاتِ لَهَبٍ وَ نَارٍ ذَاتِ أَغْلَالٍ وَ أَنْکالٍ لَا یدْخُلُهَا رَوْحٌ وَ لَا یخْرُجُ مِنْهَا غَمٌّ أَبَداً قِطَعٌ کقِطَعِ اللَّیلِ المُظْلِمِ مَنْ ینْجُ مِنْهَا یفُزْ وَ لَنْ ینْجُوَ مِنْهَا مَنْ کانَ مِنَ الهَالِکینَ هِی دَارُ الجَبَّارِینَ وَ العُتَاةِ الظَّالِمِینَ وَ کلِّ فَظٍّ غَلِیظٍ وَ کلِّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ. یا عِیسَی بِئْسَتِ الدَّارُ لِـمَنْ رَکنَ إِلَیهَا وَ بِئْسَ القَرَارُ دَارُ الظَّالِمِینَ إِنِّی أُحَذِّرُک نَفْسَک فَکنْ بِی خَبِیراً».
در اندرزهای خداوند بلندمرتبه به عیسی (علیه‌السلام) آمده است: «ای عیسی، همراه با آنان که از آتش شعله‌ور و آتش پُر از غل و زنجیر می‌گریزند، به سوی من بگریز، آتشی که هرگز هیچ شادی‌ای وارد آن نمی‌شود و هیچ اندوهی از آن خارج نمی‌گرد، آتشی که پاره‌هایش همچون پاره‌های شب تار است. هر که از این آتش برهد، کامیاب است و آن که از هلاک‌شوندگان باشد، هرگز از این آتش نخواهد رَست. این آتش، سرای متکبّران و سرکشان ستمگر و هر سنگدل و درشت‌خوی و هر مغرور خودستایی است. ای عیسی، چه بد سرایی است [این سرای آتش] برای آن که بدان اعتماد کرده، و چه بد جایگاهی است سرای ستمگران، من هشدارت می‌دهم که مراقب خویش باشی. پس حواست به من باشد».
[کافی، محدث کلینی، جلد 8، صفحه‌ی 136؛ تنبیه الخواطر، ورام بن ابی‌فراس، جلد 2، صفحه‌ی 140؛ اعلام الدین، دیلمی، صفحه‌ی 229؛ تحف العقول، ابن شعبه حرانی، صفحه‌ی 498؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 14، صفحه‌ی 293]