قال امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): «فَاللهَ اللهَ عِبَادَ اللهِ، فَإِنَّ الدُّنْیا مَاضِیةٌ بِکمْ عَلَی سَنَنٍ وَ أَنْتُمْ وَ السَّاعَةُ فِی قَرَنٍ وَ کأَنَّهَا قَدْ جَاءَتْ بِأَشْرَاطِهَا وَ أَزِفَتْ بِأَفْرَاطِهَا وَ وَقَفَتْ بِکمْ عَلَی صِرَاطِهَا وَ کأَنَّهَا قَدْ أَشْرَفَتْ بِزَلَازِلـِهَا وَ أَنَاخَتْ بِکلَاکـلِهَا وَ انْصَرَمَتِ الدُّنْیا بِأَهْلِهَا وَ أَخْرَجَتْهُمْ مِنْ حِضْنِهَا فَکانَتْ کیوْمٍ مَضَی أَوْ شَهْرٍ انْقَضَی وَ صَارَ جَدِیدُهَا رَثّاً وَ سَمِینُهَا غَثّاً فِی مَوْقِفٍ ضَنْک المَقَامِ وَ أُمُورٍ مُشْتَبِهَةٍ عِظَامٍ، وَ نَارٍ شَدِیدٍ کلَبُهَا، عَالٍ لَـجَبُهَا، سَاطِعٍ لَـهَبُهَا، مُتَغَیظٍ زَفِیرُهَا، مُتَأَجِّجٍ سَعِیرُهَا، بَعِیدٍ خُمُودُهَا، ذَاک وُقُودُهَا، مَخُوفٍ وَعِیدُهَا، عَمٍ قَرَارُهَا، مُظْلِمَةٍ أَقْطَارُهَا، حَامِیةٍ قُدُورُهَا، فَظِیعَةٍ اُمُورُهَا»
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «خدا را خدا را، ای بندگان خدا [در نظر داشته باشید، و بدانید] که دنیا همه‌ی شما را بر یک راه می‌بَرد [همان راه منتهی به آخرت که گذشتگان نیز رفتند]، و شما و [زمانِ] قیامت، [همچون دو شتر که به یک ریسمان بسته می‌شوند،] به یک ریسمان بسته شده‌اید و تو گویی قیامت [هم‌اینک] نشانه‌های خود را آورده، پرچم‌هایش را نزدیک ساخته و شما را بر گذرگاه صراط، نگه داشته است، و گویا [هم‌اکنون] زلزله‌هایش را پیش آورده و [چونان شتری] سینه‌ی خویش را بر زمین نهاده [و تحقق یافته] است. دنیا از اهل خود، بریده و آنان را از آغوش خویش بیرون افکنده است. گویا روزی بود که گذشت یا ماهی بود که به پایان رسید. تازه‌ی آن، کهنه گردیده و فربه آن، لاغر گشته است؛ در جایگاهی تنگ، با کارهایی در هم و بزرگ و آتشی سخت گزنده که هیاهویش بلند است و زبانه‌اش سرکش و خروشش خشم آلود، شعله‌اش فروزان است و فسرده شدنش دور و دیر، هیمه‌اش پر شعله است و تهدیدش خوف انگیز، ژرفای آن ناپیدا و کران تا کرانش غرقه در تاریکی است. ریگ‌هایش جوشان و کارهایش وحشتناک است».
[نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی 190؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 7، صفحه‌ی 207]