قال امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فی أحوالِ الآخِرَة: «وَ أَعْظَمُ مَا هُنَالِک بَلِیةً نُزُلُ الحَمِیمِ وَ تَصْلِیةُ الجَحِیمِ وَ فَوْرَاتُ السَّعِیرِ وَ سَوْرَاتُ الزَّفِیرِ. لَا فَتْرَةٌ مُرِیحَةٌ وَ لَا دَعَةٌ مُزِیحَةٌ وَ لَا قُوَّةٌ حَاجِزَةٌ وَ لَا مَوْتَةٌ نَاجِزَةٌ وَ لَا سِنَةٌ مُسَلِّیةٌ بَینَ أَطْوَارِ المَوْتَاتِ وَ عَذَابِ السَّاعَاتِ. إِنَّا بِاللهِ عَائِذُون»
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) در احوال آخرت فرمودند: «بزرگ‌ترین بلای آنجا، پذیرایی شدن با آب جوشان است و در افتادن در دوزخ فروزان و فوران‌های آتش سوزان، و غلیان‌های شعله‌های خروشان. نه دَمی آتش فروکش می‌کند تا آسایشی بیابد و نه رها شدنی در کار است تا رنج بزداید، و نه نیرویی که [عذاب را] باز دارد، و نه مرگی یک باره، و نه اندک خوابی که آرامش بخشد، بلکه با انواع مرگ‌ها [و شکنجه‌های مرگ‌آور] و عذاب‌های پیاپـی، سپری می‌شود. ما [از گرفتار شدن به این عذاب‌ها] به خدا پناه می‌بریم».
[نهجالبلاغه، صبحی صالح، 112؛ شرح نهجالبلاغه، ابن ابی الحدید، جلد 6، صفحه‌ی 269؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 74، صفحه‌ی 425]