کانَ أَبُو الحَسَنِ (علیه‌السلام) یقُولُ فِی سُجُودِهِ: «أَعُوذُ بِک مِنْ نَارٍ حَرُّهَا لَا یطْفَأُ وَ أَعُوذُ بِک مِنْ نَارٍ جَدِیدُهَا لَا یبْلَی وَ أَعُوذُ بِک مِنْ نَارٍ عَطْشَانُهَا لَا یرْوَی وَ أَعُوذُ بِک مِنْ نَارٍ مَسْلُوبُهَا لَا یکسَی»
امام کاظم (علیه‌السلام) در سجده‌هایشان می‌فرمودند: «[بار خدایا] از آتشی که حرارتش فروکش نمی‌کند، به تو پناه می‌برم؛ و از آتشی که دمادم تازه است و کهنه نمی‌شود، به تو پناه می‌برم؛ و از آتشی که تشنه‌اش هرگز سیراب نمی‌شود، به تو پناه می‌برم؛ و از آتشی که برهنه‌اش پوشانده نمی‌شود، به تو پناه می‌برم».
[کافی، محدث کلینی، جلد 3، صفحه‌ی 328؛ مستدرک الوسائل، محدث نوری، جلد 5، صفحه‌ی 144؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 83، صفحه‌ی 238]