قال امیر المؤمنین (علیه‌السلام) فی الدعاء المعروف بدعاء کمیل: «یا کرِیمُ یا رَبِ وَ أَنْتَ تَعْلَمُ ضَعْفِی عَنْ قَلِیلٍ مِنْ بَلاَءِ الدُّنْیا وَ عُقُوبَاتِهَا وَ مَا یجْرِی فِیهَا مِنَ المَکارِهِ عَلَی أَهْلِهَا عَلَی أَنَّ ذَلِک بَلاَءٌ وَ مَکرُوهٌ قَلِیلٌ مَکثُهُ یسِیرٌ بَقَاؤُهُ قَصِیرٌ مُدَّتُهُ فَکیفَ احْتِمَالِی لِبَلاَءِ الآخِرَةِ وَ جَلِیلِ (حُلُولِ) وُقُوعِ المَکارِهِ فِیهَا وَ هُوَ بَلاَءٌ تَطُولُ مُدَّتُهُ وَ یدُومُ مَقَامُهُ وَ لاَ یخَفَّفُ عَنْ أَهْلِهِ لِأَنَّهُ لاَ یکونُ إِلاَّ عَنْ غَضَبِک وَ انْتِقَامِک وَ سَخَطِک!»
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) در دعای معروف به دعای کمیل می‌فرمایند: «ای بزرگوار، ای پروردگار، تو خود می‌دانی که در برابر بلای اندک دنیا و کیفرهای دنیایی و ناملایماتی که بر اهل آن می‌گذرد، چقدر ناتوانم. این در حالی است که دوام بلا و ناملایماتش ناچیز و مدتش کوتاه است. پس چگونه بتوانم بلای آخرت و ناملایمات بزرگ آن را تاب آورم در حالی که آن بلا مدتش طولانی و ماندگاری‌اش دیرپاست و با اهل آن، مدارا نمی‌شود؛ چرا که آن بلا جز از خشم و انتقام و ناخشنودی تو بر نمی‌خیزد؟!».
[مصباح المتهجد، شیخ طوسی، صفحه‌ی 847؛ اقبال الاعمال، سید بن طاووس، جلد 3، صفحه‌ی 334؛ المصباح کفعمی، صفحه‌ی 740؛ بلد الامین، صفحه‌ی 189]