قال السجاد (علیه‌السلام) فی مناجاته: «أَسْأَلُک اللهمَّ بِالمَخْزُونِ مِنْ أَسْمَائِک، وَ بِمَا وَارَتْهُ الحُجُبُ مِنْ بَهَائِک، إِلَّا رَحِمْتَ هَذِهِ النَّفْسَ الجَزُوعَةَ، وَ هَذِهِ الرِّمَّةَ الهَلُوعَةَ، الَّتِی لَا تَسْتَطِیعُ حَرَّ شَمْسِک، فَکیفَ تَسْتَطِیعُ حَرَّ نَارِک؟! وَ الَّتِی لَا تَسْتَطِیعُ صَوْتَ رَعْدِک، فَکیفَ تَسْتَطِیعُ صَوْتَ غَضَبِک؟!»
امام سجاد (علیه‌السلام) در مقام مناجات فرمودند: «بار الها به حق آن نامِ نهانت و به آن شکوه و روشنایی‌ات که پرده‌ها آن را فرو پوشانده‌اند، از تو درخواست می‌کنم که بر این جانِِ بی‌تاب و بر این پیکر ناشکیبا رحم آوری که حتی تاب گرمای آفتاب تو را ندارد. پس چگونه بتواند گرمای آتش تو را تاب آورد؟! پیکری که تحمل صدای رعد [آسمان] ندارد، چگونه تحمل صدای خشم تو را داشته باشد؟!».
[صحیفه‌ی سجادیه، صفحه‌ی دعای 50؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 87، صفحه‌ی 229]