قال امیر المؤمنین (علیه‌السلام) لکمیل بن زیاد: «یا کمَیلُ مَنْ لَا یسْکنُ الجَنَّةَ فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ وَ خِزْی مُقِیمٍ وَ أَکبَالٍ وَ مَقَامِعَ وَ سَلَاسِلَ طِوَالٍ وَ مُقَطَّعَاتِ النِّیرَانِ وَ مُقَارَنَةِ کلِّ شَیطَانٍ. الشَّرَابُ صَدِیدٌ وَ اللِّبَاسُ حَدِیدٌ وَ الخَزَنَةُ فَظَظَةٌ وَ النَّارُ مُلْتَهِبَةٌ وَ الأَبْوَابُ مُوَثَّقَةٌ مُطَبَّقَةٌ. ینَادُونَ فَلَا یجَابُونَ وَ یسْتَغِیثُونَ فَلَا یرْحَمُونَ. نِدَاهُمْ «یا مالِک لِیقْضِ عَلَینا رَبُّک قالَ إِنَّکمْ ماکثُونَ. لَقَدْ جِئْناکمْ بِالحَقِّ وَ لکنَّ أَکثَرَکمْ لِلْحَقِّ کارِهُونَ» .
یا کمَیلُ ثُمَّ ینَادُونَ اللهَ تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُهُ بَعْدَ أَنْ یمْکثُوا أَحْقَاباً اجْعَلْنَا عَلَی الرَّخَاءِ فَیجِیبُهُمْ «اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکلِّمُونِ» یا کمَیلُ فَعِنْدَهَا ییأَسُونَ مِنَ الکـرَّةِ وَ اشْتَدَّتِ الحَسْرَةُ وَ أَیقَنُوا بِالهَلَکةِ وَ المَکثِ جَزَاءً بِمَا کسَبُوا و عُذِّبُوا»
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) به کمیل بن زیاد فرمودند: «ای کمیل، کسی را که در [فردای قیامت و بعد از حسابرسی] در بهشت ساکن نشود، به عذابی دردناک و خواری پایدار و گرزها و زنجیرهای ضخیم و بلند و پاره‌های آتش و همنشینی با هر شیطانی، بشارت بده. [در جهنم] نوشیدنی، صدید است و لباس، آهن است و نگهبانان، خشن و درشت‌خویند و آتش، زبانه کشنده است و درها[ی امید و نجات] محکم شده و بر هم نهاده است. [جهنمی‌ها] ندا می‌کنند ولی جواب داده نمی‌شوند و کمک می‌طلبند ولی [بر حال و روز رقّت‌بارشان] ترحم نمی‌شود. ندایشان این است: «ای مالک [دوزخ]، [بگو:] پروردگارت جان ما را بستاند. [ولی او با خشم] پاسخ [می]دهد: «شما [هیچوقت نجات نخواهید یافت بلکه در همین جهنمِ سوزان،] ماندگارید».
ای کمیل، پس از مدت‌ها که در آتش می‌مانند، خدا ـ که نام‌هایش پاک است ـ را ندا می‌دهند که: ما را در آسودگی و راحتی [از این عذاب دائمی] قرار ده. و خدا پاسخشان می‌دهد که: «در آن گم شوید و ما من سخن مگویید»
ای کمیل، اینجاست که از بازگشت ناامید می‌شوند و حسرت و پشیمانی‌شان شدید می‌شود و یقین می‌کنند به هلاکت و ماندن [در جهنم] به پاداش آنچه کسب کرده بودند [از گناهان و انحرافات]، و عذاب [و شکنجه] می‌شوند».
[بشارة المصطفی، طبری آملی، صفحه‌ی 30؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 77، صفحه‌ی 276]