قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فِی قَوْلِهِ «وَ یُسْقى مِنْ ماءٍ صَدِیدٍ یَتَجَرّعُهُ» : «یُقَرَّبُ إِلَی فیهِ فَیکرَهُهُ، فَإِذَا أُدْنِی مِنْهُ شَوَى وَجْهَهُ وَ وَقَعَت فَرْوَةُ رَأْسِهِ، فَإِذَا شَرِبَه قَطَّعَ أَمْعَاءَهُ حَتَّى تَخْرُجُ مِنْ دُبُرِهِ! یقُولُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ سُقُوا ماءً حَمِیماً فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ» وَ یقُولُ: «وَ إِنْ یسْتَغِیثُوا یغاثُوا بِماءٍ کالمُهْلِ یشْوِی الوُجُوهَ بِئسَ الشَرابُ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): درباره‌ی این سخن خدای متعال «و به او آبی از خونِ آمیخته به چرک نوشانده می‌شود. [که دوزخی،] آن را جرعـه جرعـه می‌نوشد» فرمودند: «[آن نوشیدنی داغ که مخلوطی از خون و چرک گندیده است،] نزدیک دهانش برده می‌شود و او آن را ناخوش می‌دارد. چون به نزدیکش برده شد، [از شدت داغی،] صورتش را بریان می‌کند و پوست سرش می‌افتد و همین که آن را نوشید، روده‌هایش را از هم فرو می‌پاشد، به گونه‌ای که از پایین بدنش بیرون می‌ریزد. خداوند می‌فرماید: «آبی جوشان نوشانده می‌شوند و روده‌هایشان را از هم فرو می‌پاشد» و می‌فرماید: «و اگر فریادرسی جویند، با آبی چون مسِ گداخته یاری می‌شوند که چهره‌ها را بریان می‌کند؛ چه نوشیدنی بدی است».
[مجمع البیان، جلد 6، صفحه‌ی 474؛ التبیان فی تفسیر القرآن، جلد 6، صفحه‌ی 284؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 244؛ سنن ترمذی، جلد 4، صفحه‌ی 705؛ مسند ابن حنبل، جلد 8، صفحه‌ی 300؛ المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، جلد 2، صفحه‌ی 382؛ المعجم الکبیر، جلد 8، صفحه‌ی 90؛ مسند شامیین، جلد 2، صفحه‌ی 63؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 2، صفحه‌ی 28]