قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالحَقِّ، إِنَّ شَارِبَ الخَمْرِ یمُوتُ عَطْشَاناً وَ هُوَ فِی القَبْرِ عَطْشَانٌ وَ یبْعَثُ یوْمَ القِیامَةِ وَ هُوَ عَطْشَانٌ، وَ ینَادِی: «وَاعَطَشَاهْ» ألفَ سَنَةٍ، فَیؤْتَى بِماءٍ کالمُهْلِ یشْوِی الوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ، فَینْضَجُ وَجْهُهُ وَ تَتَنَاثَرُ أَسْنَانُهُ وَ عَینَاه فِی ذَلِک الإِنَاءِ، فَلَیسَ لَهُ بُدٌّ مِنْ أَنْ یشْرَبَ فَیصْهَرَ مَا فِی بَطْنِه»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «قسم به آن که مرا به حق برانگیخت، شرابخوار، تشنه می‌میرد و در قبر، تشنه است. روز قیامت نیز تشنه برانگیخته می‌شود و فریاد می‌زند: وای که هزار سال است تشنه‌ام!
پس آبی چون مسِ گداخته ـ که [گوشت] صورت را بریان می‌کند و بد نوشیدنی‌ای است ـ به او داده می‌شود و بر اثر آن، [گوشت] صورتش می‌پزد و دندان‌ها و چشمانش در آن ظرف می‌ریزد. [ولی] او چاره‌ای از نوشیدن آن ندارد [و می‌نوشد] و هر چه در شکم اوست، ذوب می‌شود».
[جامع الأخبار، شعیری، صفحه‌ی 149؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 76، صفحه‌ی 147؛ مستدرک الوسائل، محدث نوری، جلد 17، صفحه‌ی 45]