قال الباقر (علیه‌السلام) فی قوله تعالی «کلَّما دَخَلَتْ اُمَّةٌ لَعَنَتْ اُخْتَها حَتَّى إِذَا ادَّارَکوا فِیها جَمِیعاً» : «بَرِئَ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ وَ لَعَنَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً، یرِیدُ بَعْضُهُمْ أَنْ یحُجَّ بَعْضاً رَجَاءَ الفَلْجِ فَیفْلِتُوا مِنْ عَظِیمِ مَا نَزَلَ بِهِمْ، وَ لَیسَ بِأَوَانِ بَلْوَى، وَ لَا اخْتِبَارٍ وَ لَا قَبُولِ مَعْذِرَةٍ، وَ لَا حِینَ نَجَاة»
امام باقر (علیه‌السلام) درباره‌ی این سخن خدای متعال «هر بار که امّتى [در آتش] درآید، همکیشان خود را لعنت کند، تا وقتى که همگى در آن به هم پیوندند»، فرمودند: «[در جهنم،] این عدّه از آن عدّه بیزاری می‌جویند و آن عدّه، این عدّه را لعنت می‌کنند. عدّه‌ای با عدّه‌ای دیگر احتجاج می‌کنند، بدان امید که [در این ستیزه‌گری] چیره شوند و از بلای بزرگی که بر آنان فرود آمده است، برهند؛ غافل از این که آن هنگام، نه موقع امتحان است، نه هنگام پذیرش پوزش، و نه هنگام رهایی [بلکه آنجا فقط پاداش یا کیفر کارهاست]».
[کافی، محدث کلینی، جلد 2، صفحه‌ی 31؛ تفسیر نور الثقلین، عروسی حویزی، جلد 2، صفحه‌ی 29؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 69، صفحه‌ی 88]